Üþüyorum anne Ne kar, ne buz Bu kýþlar bile Vicdansýz insanlardaki bakýþlar kadar soðuk deðil Korkuyorum anne En bulutlu, ýþýksýz geceler bile Bu vicdansýzlarýn yürekleri kadar karanlýk deðil Bunlar insan mý anne? Bunlar insansa, ben insan olmaktan utanýyorum Üþüyorum anne Yüreðim soðudu insanlýktan Yoruldum umutlara tutunmaktan, hayallere sarýlmaktan Býkmadý þu þerefsizler anne Umutlarýmý kýrmaktan, hayallerimi yýkmaktan Tut ellerimi düþüyorum Yüreðimi ýsýtacak bir sözün kaldýysa hala N’olur söyle, üþüyorum anne…
Gürsel ÝLERÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gürsel İLERİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.