Hadi Gül Yüzüme

Yoruldum...
Avaz avaz haykýrýp duyulmamaktan,
Anlaşýlmamaktan ve hep yanlýş anlaşýlmaktan.
Elimi uzattýkça itilmekten,
Yargýsýzca infaz edilmekten yoruldum.

Önemsedikçe önemsiz olmaktan,
Her zaman ilk vazgeçilen olmaktan,
Duygularýmýn hiçe sayýlýyor olmasýndan,
Hakir görünmekten, dýþlanmaktan yoruldum.

Yoruldum...
Sevip sevilmemekten,
Güvenip güvensiz görünmekten,
Sadýk olup aldatýlan olmaktan,
İçten içe yanýp sönmekten.
Değer verip de,
Hak ettiğim değeri görememekten yoruldum.

En çokta, kendimden yoruldum,
Güçsüzken güçlü görünmekten,
Doðru olmadýðýný bile bile,
Ayný yalana inanýyor olmaktan,
Mutsuzken mutlu görünmekten,
Ölüyorken iyiyim demekten,
Hüzün gemisinde,
Üzüntünün içinde,
Acýya gülüyor olmaktan yoruldum.

Artýk,
Ýnanmaya, aldanmaya,
Yeniden güvenmeye,
Kendimi bulmaya,
Bulsam da yaþamaya,
Gücüm kalmadý artýk.
Elveda, ey hayat!
Yaþarken gülmedin ya yüzüme,
Ben her þeyden vazgeçmiþken,
S/onsuzluða giderken,
Hadi gül yüzüme.

Sosyal Medyada Paylaşın: