SESİN Kİ

Sesin ki; kutsal þarkýlardan yükselen ilahi bir týnýydý…

Ne zaman yaðmurlu bir günde yolculuða çýksam, sen geliyorsun aklýma.
Ne zaman bir sahilde yürüsem çýplak ayaklarýmla; ýslansam, üþüsem, seni anýmsýyorum.
Her yaðmur, gözlerindeki hüzün gibi ýslatýyor beni. Her yaðmurda titriyorum, üþüyorum, kederleniyorum.
Önceleri anlamsýz gelirdi bu bana. Neden yaðmurlar bu denli acýtýyor içimi diye.
Sonradan anladým, sen gittiðinde mevsim sonbahardý, sararmýþ yapraklarýn üzerine yeþil bir yaðmur yaðýyordu. Hatýrlýyor musun? O þose yolun ortasýnda dikelmiþ, yaðmurun altýnda öylece kalakalmýþtým.
Titriyordum, titremem biraz sinirimden, biraz üþümemdendi. “hoþça kal” dediðinde, aslýnda yüreðimin tam üstüne bir hançer indirmiþtin.

O anýn öncesi, sonrasý var mýydý?
O þose yol neresiydi? Ne iþimiz vardý orada? Yaðmur neden yaðýyordu, ben neden üþüyordum?
Sorular, dipsiz bir kuyu karanlýðýnda yankýlanýyordu usumda. Sonra sesini anýmsýyorum bir de.
Yüzün giderek solgun bir resim gibi silinse de sesinin týnýsýný anýmsýyorum.
Sesin içli bir þarkýnýn en güzel yerinde aðlayan aþýk gibi kýrgýndý.

Doðanýn sesini dinledim bütün gece…
Rüzgârýn otlara, çiçeklere, aðaçlara çarparken çýkardýðý sesi…
Sonra kuþ cývýltýlarýný, çekirgelerin, cýrcýr böceklerinin cýrýltýlarýný dinledim.
Doðanýn sesinde, senin sesini aradým.
Bir nehrin kýyýsýna her oturduðumda uðultulara, kalabalýk bir orkestranýn melodilerine dalýp uzaklarý dinledim,
Sesin bu güzelliðin neresindeydi?

Sesinin o büyüleyici týný deðiþti mi? Deðiþmiþse, sen de deðiþmiþsindir.
Yaþamýn özünde deðiþim var, biliyorsun.
Bir gün çýkýp gelsen, ’merhaba’ desen arkamdan, sadece sesini duysam, dönüp bakar mýyým?
Sesinin o kadife yumuþaklýðý çeker mi beni?
Yani yine titrer miyim, yani içimdeki delikanlý coþku ayaklanýr mý dersin.
Sesin, sesin ki güzelliðine anlam katan bir doðaüstü þelale…
Sesin ki eskiyen bir türkünün ezgisi, uçup giden boþlukta…
Sesin ki; bir kutsal mevsimden yükselen ilahi týný…

Sesini yitirdikçe, yüreðimde gece gündüz yankýlanan coþkunun akýþý da zayýfladý.
Ýçimi titreten, beni sevince boðan o kutsal ahenk kayboldu…
Sesin ki... Sesin nerede?

Sesin kayboldu; artýk yabancý biri gibi soyut duruyor resmin masamda.
Oysa o çok beðendiðin resmimin yanýna koymuþtum, hani Nazým’a benzettiðin.
Sen gülüyorsun, -þimdi kahkahalarýnýn rengi de solmuþ.
Ben de inadýna kederli, sert duruyorum yanýnda.
Uzakta olan, yarý ölüye benzer demiþ büyükler, yarý ölü ne demekse.

-Uðultuyla akan bir nehrin kenarýnda oturdum. Uzun yolculuklara çýkmýþtým, yorulmuþtum.

Sesin uzaklaþtýkça benden, geçmiþim yabancýlaþtýkça bana; köpükten çiçeklere benzetiyorum yaþadýklarýmý.
Umutsuz, yorgun düþtüðünde ruhum, gelip sarýlmýþtým sana.
Kasýrgalardan sonra sýðýnacak bir liman arayan hasarlý gemiler gibi bir yaným su alýyorken.
Tam da batmak üzereyken dibe, sen çýkmýþtýn karþýma.
Yüce, tarifsiz bir aþkla tutunmuþtum.
Sesin yaþama baðlamýþtý beni…



Sosyal Medyada Paylaşın: