sisli bir sonbahar günü bahtsýz bir fotoðrafým sonsuz derinliði ile Ýstanbul yüzü olmayan bir þehir gibi dönüþsüz sýrlarla gülümsüyor bir meçhule açýlarak gemilerle kayýp gidiyor dün geceydi o parlak ay alýþýlmýþ güzelliðiyle bana bakýyordu bilmiyorum yüzümdeki karanlýðý yok edecek mi ? kül rengi yüreðime soylu bir aydýnlýk düþürecek mi ? tüm umutlarýmý yitirdiðim geceydi o parlak ay sevdiðimi söylememi fýsýldadý sana nasýl baktýðýmý bilemezsin yýllardýr gizlendim senden seni gören insanlardan seni kýskandým yorgun kalbim þehirde çýrpýnýyor sayýsýz hançerler inip kalkýyor hayat yokuþlarý zincire vurdu beni beþ duyusuz kaldým dargýným kendime dargýným aþka dipsiz bir kuyuya atýldým senden habersizlik bir delilik çýðlýklarým martýlarla gökyüzünde bu yaþadýðým sularý azgýn bir nehirde hiçlik…
Mustafa kaya 25.03.2021 /beylerbeyi Sosyal Medyada Paylaşın:
e.mustafa kaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.