NİHAYETİNDE SÖNDÜ IŞIKLAR...

Kýsýk bir gülüþtü mutluluk
Belki de kýsýrdý kader
En çok içimiz iken
Hümayunu evrenin
B/atýl bir düþe omuz atan isyan gibi
Ödediðimiz bedellere sýðýndýk kimi zaman
Ve bazen sýðamadýk bedene.

Yeryüzünde saklý hangi k/ayýp medeniyet idik sahi?
Elbet aþkýn recim edildiði kefen bezinde saklý
Bir leke gibi
Masum kalmak aslýnda kolaydý öncesinde
Gel gör ki tarafýnca
Sýnandýðýmýz bunca ihanet
Ve hüzün okyanusunda
Öylesine s/üzüldük ki
Derken kýrbaçlanan egolarýmýza yenik düþtük
Ve aþkýn gölgesinde kaybolduk bir bir…

Ket vurulmuþtu bir kez ruha ve kat izinde
Kaybolduk dünün
Oysaki þerh düþülen bir okyanustu aþk:
Olmalý derken edimlerde kaybolduk
Sýfatlar dehlizinde esir kaldýk.

Aþkýn asaleti
Adaletin inhisarý
Hele ki o latif esinti
Ve elbet müebbet yedi sevgi
Ýki týrnak arasýnda
Kemirilen acýlarla hemhal
Bir sýzýdan arda kalan
Keramet.

Her huzme yalýndý ve sihir yüklü
Matemin kaçýncý faslýydý sahi?
Ön sözü hep mi acýydý ömrün?
Son sözü söylemek ne ki
Baþlayýp da bitiremediðimiz bir masal gibi
Kahramaný bizdik aþkýn
Ýdam mangasýnda kayýp bir gölge arda kalan.

Lekeli makamlardý saklý kalan
Lanetin iz düþümü
Metanet yüklü gökyüzü
Devamý gelmedi iþte masalýn.
Öykündüðümüz o mutlu son
Baþý kaybolan zaman zaman
En çok içimizde kaybolan rüzgâr
Esmenin meali
Bazen izafi bir renk
Yarýdan bile küçüktü yarýnlar.

Ufku baltalayan o tutulu nutku
Sabra katýk ettik ya
Sonra uçtuk ve umduk
Ertelediðimiz mutluluk öncesi
Arda kalan ömrün de son güncesi
Sadece kaybolduk içine düþtükçe
Aþkýn ve asrýn:
Kýrýk tekeri idik
Özlemin sönmek bilmeyen feri
Ve asýlý kaldýðýmýz son hutbe.

Asi/l bir yürekten öte deðildi
Hiçbir þey
Hiçliði soluyan kuþun ruhunda uyuduk ve uyandýk
Geride kalandý boþluk
En çok da unutulmuþluðun acýsýnda solduk ve soluduk
Nihayetinde söndü ýþýklar
Son sözü de söyleyen kader
Aþkla iman eden bizler
Ve perde.




Sosyal Medyada Paylaşın: