Ölseydik ya da doğursaydık kendimizi kendimizden....,

(Kaybettiklerime...)

Ne komik ne acý hayatlarýmýz!.
Traji-komik….
T/uzaklardan ýslýk çalar kem gözlere düþer
Yalnýzlýðýmýz

’Ninni bebek,
Uyusun da büyüsün.....’

Kaybolan gençliðin ardýndan savrulan kahkahada gizlenir
Hayatýn acý gülümsemesi
Hayat mayhoþ bir elma tadý

Kekremsi kokular doldurur
Ýçin/n/m/iz/de/ki kýnýn hançerini
Doðurulmayý bekleyenler girer
Sýraya tek tek

Ruh kendini býrakýr boþluða
o mavi bahçelerin
Yalnýz saf beyaz ýþýltýsýn/d/a


Gök/yüz/ler/deki yýldýzlardan hangisinin en önce akacaðý
Anlaþýlmaz bilinmez
O maviye
O derin g/ize
Denize…


Karanlýk
esaretinden kurtulur
renk
ahenk

Renk verilecek ruhlarýn akýntýsýdýr sýzýsýdýr
iþgalci
yakamoz
Akacak yýldýz..

Ölüp, öpüp dirileceksindir sonrasýnda...
Her þair her þiir kendi adlarýný,adýný andýðýnda
Ýttirsen açýlacaktýr sanki o kapý
Beyaz doðacaktýr boþluða
,
Toprakta yediveren güller,
Ve o deli rüzgar esintisi
atlarýn yelelerinde yitirilen
Doðurulmayý bekleyen çocuk....
Hepsi aklýndadýr aslýnda..
Bekleyecektir
Baþka mavilerde,baþkalarý.

Yanlýþ zamanlarýn, yanlýþ saatlerde/n okunduðu bildik zamanlardan gelecektir tanrý
Yitirdiklerim,yitirdikleriniz ve yanaðýmdaki iz
hayatýn ninnisi
tufanda sýðýndýðýmýz devasa aðaç kovuðu
ninnisiz…





Hatýralar
Beyaz zambaklar
Yüzümüzde izi kalmýþ saðanaklar
Hepsi hepsi aklýmda,aklýnýzda…

geçmiþ saklanmak ister
Düþmek ister
Gözlerin boþluðuna...

Oysa gözlerin bazýsý yeþil
bazýsý mavi..
Kör olmuþtuk hani..
Hepsi sahici.
Kuþlar gibi
Gerçek yalanlar gibi…

Kuþlar durmadan ötüyorlar herkese, her þeye inat
Gülümseten esrik bir þarký fýsýldýyor kendini, gammazlýyor umudu kulaklarýma...
Kulaklarýmda bir eski zaman hikayesi

Taþ yollar
Bir baþýna söylenilen türküler

Bir korkuluk gibi martýlarý kovalayan
Þair.
Hepsi hepsi hatýrýmda,aklýmda…



Gölge yiterken öðle sýcaðýnda
Tabanca þakaðýnda
Tetikte tetikte zaman
Suçlusun
Ardýna saklanacaðýn kendi gölgen bile yokken sarý soðukta
Ne gecenin karanlýðý bekler seni
Ne de gündüzün can alýcý sýcak salýncaðý
Ne yanýlsama ne bir yanký çýnlar dudaklarda

Gölgesi sessiz
isimsiz ýssýz çýðlýkta...
Ne aðýtlar yakýlýr ne yas tutulur
Geride býraktýklarýn adýna…
Ne de çýnlar sesin hayatýn taþ basamaklarýnda
Sadece üþürsün
Gölgene bile sarýlamadan yürürsün kuðulu parklarda.

Bir örtü olmalýydý
ama yoktu
Üþüyecekti hayat bile zamanýn kýyýsýnda

yalnýzlýk koyacaktým geçmiþin adýný

Keþke bir kadýn öperek uyandýrsaydý seni
Rüya/kabus sanýlan gerçekten, gerçeklerden
Hayalini kurduðun çocuk bahçelerinin salýncaklarýnda sallansaydýk birlikte belki de ilk kez ya da yeniden...
Ama bu sefer yenilmeden


Sýrtýmýza dokunan çimenlerin dokunuþuyla kendimize gelseydik gebe,
Ölseydik ya da doðursaydýk kendimizi kendimizden....,
Unutsaydýk...
Yeni doðmuþ gibi,
Kefeni yýrtmýþ gibi,
Aþký anlamýþ gibi
Kargalarla birlikte,
Gülseydik
Gülüverseydik keþke....

(Bu þiir benim için...Kendime..Ýlk armaðaným olsun...)
(28-5-2008--------5-01-2009)
.





Gülgün Aydýn Altýok
Sosyal Medyada Paylaşın: