Siz üzülmeyin diye, ben hiç konuşmadım

Dýmdýzlak kalýþýmýn belkide en sonuncusu
Yýldýzlar yere inmiþ, güneþi hiç görmedim
Yaslý yarama yaslanýp, yýllarca hep bekledim
Þimdi her yer karanlýk, bense çýrýlçýplak

Gökyüzünün tavaný açýldý
Baþýmýn üstünde yakýyorum kandilleri teker, teker
Bilirsin korkmam aslýnda ben karanlýktan
Bu sefer baþka, korkuyorum ben Anne

Avuçlarýma kýna yakmak nasip olmadý
Kan oldu her yer, parmaklarým yaralý
Nasýl sýðdým hayret, kýrk beþ yýldýr zindana
Bak þimdi geberiyorum, her yerim yangýn yeri

Yalnýzým dedim diye ellerimden tuttular
Býraksalar belkide çoktan ölecektim
Gövdem kýrýk, dökük ruhum acý çekiyor
Bir kerecik görseydim, belkide iyileþirdim

Ne sen görebildin, ne ben öpebildim
Ölümler böyle erken gelirmiydi be Anne
Umut denen þey, beni koyup kaçtý
Siz üzülmeyin diye, ben hiç konuþmadým

Ellerim boþ çýrpsamda kavuþmuyor
Ellerim ayaklarým bugün baþka üþür
Kulaklarým saðýr, gözlerimse bulanýk
Vedayý da çok gördün, gönlünce olsun Anne

Gidiyorum belkide çok, çok uzaklara
Çok uykum geldi, derinlere dalarak
Cemre düþtü topraða, yaðmur kokuyor her yer
Gözyaþlarým sahipsiz, ayný benim gibi
Sosyal Medyada Paylaşın: