Uçurum

Örümcek tüller uçurum kenarlarýnda tutunur.
Oralardadýr hep tatlý meyveler.
Yýldýzlardan mesafesiz zamanlar içine
Uzanýr elim,
O meyveler için.
Ve hep davetkâr, dipsiz uçurumlar
Yüzüme bakarlar, meyvelerini göstererek,
Rengârenk, hevenk hevenk.
Ürpertir ürkek yürekleri uçurum;
Anne sesleriyle söylenmiþ
Efsanelerle dolarlar.
Yine de,
Ölü gözler soðuk boþluðu yoklar.
Düþünce, meyvenin peþinden,
Nasýl çýkýlýr,
Derinliði ruhlarda yankýlanan uçurumlardan?

Günahýn yakan cazibesi içinde
Isýnýr ölümün soðukluðu,
Yumuþar, erir...
Sonsuzluk meleði,
Gökkuþaðý misali, ufukta gerinir.
Bundandýr... severim ölümle yüzleþmeyi...
Ama ben,
O, mesafesiz zamanlar içinde derinleþen
Uçurum üzerinden,
Kucaðýmda meyveler,
Aþkýn billur kanatlarýyla geçmekteyim..
Sosyal Medyada Paylaşın: