MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

Arkadaşım Yusuf
Gürsel İLERİ

Arkadaşım Yusuf



Benim bir arkadaþým vardý
Yusuf... Yusuf’um
Arkadaþtan öteydik, sanki kardeþ
Zaten diyorlar ki kýrklarýmýz karýþmýþ
Ýþte böyle
Biz Yusuf’la kardeþ gibi büyüdük
Gün geldi bir parça ekmeði
Soðanla, zeytinle katýk edip bölüþtük
Gün geldi, ayný kýza vurulduk, küstük dövüþtük
Ama hiçbir zaman ayrý kalamadýk
Yusuf bensiz, ben Yusufsuz yapamadýk


Fakirdik, ilkokulu zor bitirmiþtik
Pantolonlarýmýzda yamalarýmýz
Yarým simitti tüm katýðýmýz
Düþerdik okul yollarýna
Can dostum Yusuf’umla
Benim derslerle aram olmadý hiç
Ne matematikten, ne fenden
Çakmazdým hiçbirinden
Kafam basmazdý iþte... Gittik ite kaka
Oysa Yusuf baþka, bambaþkaydý
Çalýþkandý, kafalýydý hakikatten
Ýmkâný, fýrsatý, hele hele parasý olsaydý
Hiçbir þey alýkoyamazdý onu yükselmekten
Garibanlýk fýrsat vermedi, belimizi bükmekten
Paramýz olmasa da umudumuz tükenmedi hiçbir zaman
Hayallerimiz vardý, gelecekten yana
Bir iþ kuracaktýk, ortak olacaktýk
Her þeyin yarýsý ona, yarýsý bana.


Bir gün parkta otururken beni buldu
Yürümüyor, sanki uçuyordu
“ Hayrola Yusuf !” dedim.
“ Sana n’oldu ?”
Atýldý, sarýldý boynuma
“ O da seviyormuþ beni...”
Böyle takmýþtý kafasýna Aylin’i...

Bizim Yusuf iyice abayý yakmýþtý
Sýk sýk buluþur olmuþlardý
Son günlerde Yusuf beni bile boþlamýþtý
Kýskanmýyorum desem yalandý
Nereden çýkmýþtý bu Aylin denen kýz
Bizim Yusuf aþkýyla dillere olmuþtu sakýz
Ah be Yusuf’um!
Bir gün Yusuf iki altýn yüzük aldý
Söz yaptýlar sözde aralarýnda
Yüzükleri taktýlar parmaklarýna
Beni þahit tuttular aþklarýna
Herkes senin gibi yürekten mi sever be Yusuf’um
Yusuf þimdi iyice kafayý takmýþtý
Ben aidim diyordu Aylin’e
Aylin diyordu da baþka bir þey demiyordu
Eyvahlar olsun! Yusuf elden gidiyordu


Bir akþam ava gittik
Tek kýrmalarýmýz hazýr tetik
Dört þiþe þarap, beþ býldýrcýn
Sabahý ettik
Baþka mevzu mu yoktu
Yusuf içtikçe hep Aylin’den konuþuyordu
“ Yeter dostum, þiþirdin !” desemde
Adamýn umurunda olmuyordu
Olmasa da aramýzda
Yusuf sayesinde
Sanýrsýn ki Aylin, avda yanýmýzda


Aradan iki gün geçti
Ýki gündür görememiþtim Yusuf’u
Yine o Aylin denen kýz yüzünden sandým
Özledim de hayýrsýzý
Daha fazla katlanamadým... Çaldým
Aralandý kapýsý. Karþýmda yaþlý anasý
Öptüm elini, sordum bizimkini
Ýçeride yatýyormuþ, hasta olmuþ
“ Herhalde avda üþüttü. Beli aðrýyor, gel oðul
Buyur” Dedi yaþlý kadýn, gözlerinde keder
Ýçeri daldým
“ Yusuf n’aber! N’oldu ulan sana hadi kalksana!
Diye takýldým
Ama... Ama
Yusuf gerçekten hastaydý anladým
Gözlerinin feri gitmiþti
Ne olmuþtu bu çocuða böyle birden bire


Günler geçtikçe
Yusuf gitmedi bir türlü iyiye
Gitmedi be
Aðrýlarý sýklaþtý, arttý. Dayanýlmaz oldu
Kimi üþütmekten, dedi. Kimi böbrekten
Sarardý, soldu zayýfladý Yusuf’um
Bir gece sabaha karþý attýk hastaneye
Böyle baþlandý sözde tedaviye


Günler geçiyordu
Türlü türlü tedaviler sürüyordu
Ama Yusuf... Yusuf’um bir mum gibi eriyordu
Saçlarý da dökülünce tamamen
Anlamýþtým... Anlamýþtým acý gerçeði
Yusuf! Yusuf kanserdi
Artýk bir deri, bir kemikti
Her fýrsatta hastanedeydim
Sýk sýk dolaþýyordum, teselli veriyordum
Üzülüyordu Yusuf... Kahrediyordu
“ Görüyor musun be kardeþ, ne hale geldim.” Diyordu
“ Üzülme sen Yusuf.” Diyordum.
“ Üzme kendini hele bir iyileþ bak! Eskisinden gür
çýkacak saçlarýn...”
Oysa Yusuf caný gibi bakardý saçlarýna
Geçer ayna karþýsýna, taranýrdý dakikalarca
“ Ulan artist misin !” derdim
Daðýtýverirdim saçlarýný
Bir kýzardý ki sormayýn...
Yüzüne baktým baþýný eðdi
O’da ayný þeyleri düþünüyordu sanki
Birden;
“ Ah be kardeþ !” dedi “Keþke keþke olsa o saçlar yine
daðýtýp yine kýzdýrsan beni...”
Bir þey söyleyemedim. Boðazýmda bir düðüm
Öylece bir gülümsedim, gözlerim yaþ dolu dolu
Öylece bir gülümsedim, diþlerimi sýkarak
Gözlerim yaþ dolu dolu
Öylece bir gülümsedim, baþýmý hafif hafif sallayarak
Hýçkýra hýçkýra aðlamamak için kendimi zor tutarak
Ah be Yusuf’um
Yetmez gibi bu derdin
Hasta bedenin, yorgun kalbin
Nasýl acýsýný taþýr, nasýl yükünü taþýr ihanetin
Sorma bana, sorma sakýn! Sorma onu
Ama ne çare
Yusuf’um hep o vefasýzý soruyordu
Aylin neden... Neden hiç gelmiyordu?


Sonunda Yusuf’u taburcu ettiler
Yani kýsacasý
Git te evinde öl, dediler
Zaten ellerindeki üç beþ kuruþu da tüketmiþlerdi
Yusuf ta bitmiþti
Bir battaniye içinde taþýdýk yataðýna
Yaþlý anasý, üþümesin diye
Çýplak baþýna bir þapka giydirdi
Ýki kaþýk çorbayý zor yedirdi
Yusuf artýk bir tevekküle gömülmüþ gibiydi
Gözleriyle çok þeyler anlatýyor
Ama kelimeler aðzýndan çýkacak
Takadý bulamýyordu
Öyle bitkin, öylesine halsizdi Yusuf’um
Birden eli havaya kalktý
Elimi yakaladý
Ta gözlerimin içine baktý
Allah’ým o ne acý bir ifadeydi öyle
Yine... Yine onu sordu Yusuf’um
Aylin neredeydi, neden hiç arayýp sormuyordu?
Neden bir kerecik bile gelmiyordu?
Baþýmý eðdim
Yusuf elimi býrakmýyordu
Bu kez gözyaþlarýmý gizleyemedim
Kendimi tutamadým, hýçkýrýklarýmý engelleyemedim
Yusuf her þeyi anladý
“ Çoktan birini buldu da o vefasýz þimdi baþkasýnýn kollarýnda”
Dememe gerek kalmadý
Sustu Yusuf, sustu
Bir daha konuþmadý
Bir ara uykuya daldý
Sonra birden sýçradý, uyandý
Gözlerime baktý kaldý
Hiçbir þey anlatamadý... Aðlayamadý
Sabaha karþý
Sabaha karþý beþi çeyrek geçe ruhunu teslim etti
Acýlarýný, ihaneti her þeyi bitirdi kardeþim
Sarýldýk yaþlý anasýyla
Aðladýk, aðladýk, aðladýk
Yusuf’umun açýk gözlerini kapadýk
Çenesini baðladýk



Öðleye doðru kaldýrdýk cenazeyi
Birkaç konu komþu, birkaç arkadaþ
Yusuf’u verdik topraða
Hava sýcaktý
Dönüþte her yer çok ýssýz, çok karanlýktý
Ýçimde tarifsiz bir acý, bir sýkýntý
Evime doðru yürüyordum
Birden köþeden o çýktý
Aylin’di
Yeni sevgilisiyle el eleydi
Bir elinde dondurmasý
Neþeli bir kahkaha attý
Güneþ vurdu, parmaðýnda bir þey ýþýldadý
Bu! Bu Yusuf’umun aldýðý söz yüzüðüydü
Hala Aylin’in parmaðýndaydý
Gayrý ben ne anlatayým
Gayrý ben ne söyleyeyim
Sen! Sen kalk be Yusuf’um
Kalk gör son nefeste
Adýný sayýkladýðýn Aylin’i
Kalk be Yusuf’um kalk gör
Geride býraktýðýn kardeþinin halini
Kalk be Yusuf’um kalk gör
Bu kahpe dünyanýn halini
Benden bile mi çok sevdi bu
Kara topraklar seni
Kalk be Yusuf’um kalk



Koþuyordum þimdi, hýzla çýlgýnca
Koþuyordum kimseler görmesin diye
Duvarlarý yumrukladýðým için kanayan ellerimi
Koþuyordum kimseler görmesin diye
Yaþlar... Yaþlar ile dolup taþan gözlerimi


Kalk! Kalk be Yusuf’um
Sen! Sen gör halimi
Kalk! Kalk be Yusuf’um sen gör, paramparça olan
Daðlanan... Cayýr cayýr yanan yüreðimi...


Gürsel ÝLERÝ


Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.