Benim bir arkadaþým vardý Yusuf... Yusuf’um Arkadaþtan öteydik, sanki kardeþ Zaten diyorlar ki kýrklarýmýz karýþmýþ Ýþte böyle Biz Yusuf’la kardeþ gibi büyüdük Gün geldi bir parça ekmeði Soðanla, zeytinle katýk edip bölüþtük Gün geldi, ayný kýza vurulduk, küstük dövüþtük Ama hiçbir zaman ayrý kalamadýk Yusuf bensiz, ben Yusufsuz yapamadýk
Fakirdik, ilkokulu zor bitirmiþtik Pantolonlarýmýzda yamalarýmýz Yarým simitti tüm katýðýmýz Düþerdik okul yollarýna Can dostum Yusuf’umla Benim derslerle aram olmadý hiç Ne matematikten, ne fenden Çakmazdým hiçbirinden Kafam basmazdý iþte... Gittik ite kaka Oysa Yusuf baþka, bambaþkaydý Çalýþkandý, kafalýydý hakikatten Ýmkâný, fýrsatý, hele hele parasý olsaydý Hiçbir þey alýkoyamazdý onu yükselmekten Garibanlýk fýrsat vermedi, belimizi bükmekten Paramýz olmasa da umudumuz tükenmedi hiçbir zaman Hayallerimiz vardý, gelecekten yana Bir iþ kuracaktýk, ortak olacaktýk Her þeyin yarýsý ona, yarýsý bana.
Bir gün parkta otururken beni buldu Yürümüyor, sanki uçuyordu “ Hayrola Yusuf !” dedim. “ Sana n’oldu ?” Atýldý, sarýldý boynuma “ O da seviyormuþ beni...” Böyle takmýþtý kafasýna Aylin’i...
Bizim Yusuf iyice abayý yakmýþtý Sýk sýk buluþur olmuþlardý Son günlerde Yusuf beni bile boþlamýþtý Kýskanmýyorum desem yalandý Nereden çýkmýþtý bu Aylin denen kýz Bizim Yusuf aþkýyla dillere olmuþtu sakýz Ah be Yusuf’um! Bir gün Yusuf iki altýn yüzük aldý Söz yaptýlar sözde aralarýnda Yüzükleri taktýlar parmaklarýna Beni þahit tuttular aþklarýna Herkes senin gibi yürekten mi sever be Yusuf’um Yusuf þimdi iyice kafayý takmýþtý Ben aidim diyordu Aylin’e Aylin diyordu da baþka bir þey demiyordu Eyvahlar olsun! Yusuf elden gidiyordu
Bir akþam ava gittik Tek kýrmalarýmýz hazýr tetik Dört þiþe þarap, beþ býldýrcýn Sabahý ettik Baþka mevzu mu yoktu Yusuf içtikçe hep Aylin’den konuþuyordu “ Yeter dostum, þiþirdin !” desemde Adamýn umurunda olmuyordu Olmasa da aramýzda Yusuf sayesinde Sanýrsýn ki Aylin, avda yanýmýzda
Aradan iki gün geçti Ýki gündür görememiþtim Yusuf’u Yine o Aylin denen kýz yüzünden sandým Özledim de hayýrsýzý Daha fazla katlanamadým... Çaldým Aralandý kapýsý. Karþýmda yaþlý anasý Öptüm elini, sordum bizimkini Ýçeride yatýyormuþ, hasta olmuþ “ Herhalde avda üþüttü. Beli aðrýyor, gel oðul Buyur” Dedi yaþlý kadýn, gözlerinde keder Ýçeri daldým “ Yusuf n’aber! N’oldu ulan sana hadi kalksana! Diye takýldým Ama... Ama Yusuf gerçekten hastaydý anladým Gözlerinin feri gitmiþti Ne olmuþtu bu çocuða böyle birden bire
Günler geçtikçe Yusuf gitmedi bir türlü iyiye Gitmedi be Aðrýlarý sýklaþtý, arttý. Dayanýlmaz oldu Kimi üþütmekten, dedi. Kimi böbrekten Sarardý, soldu zayýfladý Yusuf’um Bir gece sabaha karþý attýk hastaneye Böyle baþlandý sözde tedaviye
Günler geçiyordu Türlü türlü tedaviler sürüyordu Ama Yusuf... Yusuf’um bir mum gibi eriyordu Saçlarý da dökülünce tamamen Anlamýþtým... Anlamýþtým acý gerçeði Yusuf! Yusuf kanserdi Artýk bir deri, bir kemikti Her fýrsatta hastanedeydim Sýk sýk dolaþýyordum, teselli veriyordum Üzülüyordu Yusuf... Kahrediyordu “ Görüyor musun be kardeþ, ne hale geldim.” Diyordu “ Üzülme sen Yusuf.” Diyordum. “ Üzme kendini hele bir iyileþ bak! Eskisinden gür çýkacak saçlarýn...” Oysa Yusuf caný gibi bakardý saçlarýna Geçer ayna karþýsýna, taranýrdý dakikalarca “ Ulan artist misin !” derdim Daðýtýverirdim saçlarýný Bir kýzardý ki sormayýn... Yüzüne baktým baþýný eðdi O’da ayný þeyleri düþünüyordu sanki Birden; “ Ah be kardeþ !” dedi “Keþke keþke olsa o saçlar yine daðýtýp yine kýzdýrsan beni...” Bir þey söyleyemedim. Boðazýmda bir düðüm Öylece bir gülümsedim, gözlerim yaþ dolu dolu Öylece bir gülümsedim, diþlerimi sýkarak Gözlerim yaþ dolu dolu Öylece bir gülümsedim, baþýmý hafif hafif sallayarak Hýçkýra hýçkýra aðlamamak için kendimi zor tutarak Ah be Yusuf’um Yetmez gibi bu derdin Hasta bedenin, yorgun kalbin Nasýl acýsýný taþýr, nasýl yükünü taþýr ihanetin Sorma bana, sorma sakýn! Sorma onu Ama ne çare Yusuf’um hep o vefasýzý soruyordu Aylin neden... Neden hiç gelmiyordu?
Sonunda Yusuf’u taburcu ettiler Yani kýsacasý Git te evinde öl, dediler Zaten ellerindeki üç beþ kuruþu da tüketmiþlerdi Yusuf ta bitmiþti Bir battaniye içinde taþýdýk yataðýna Yaþlý anasý, üþümesin diye Çýplak baþýna bir þapka giydirdi Ýki kaþýk çorbayý zor yedirdi Yusuf artýk bir tevekküle gömülmüþ gibiydi Gözleriyle çok þeyler anlatýyor Ama kelimeler aðzýndan çýkacak Takadý bulamýyordu Öyle bitkin, öylesine halsizdi Yusuf’um Birden eli havaya kalktý Elimi yakaladý Ta gözlerimin içine baktý Allah’ým o ne acý bir ifadeydi öyle Yine... Yine onu sordu Yusuf’um Aylin neredeydi, neden hiç arayýp sormuyordu? Neden bir kerecik bile gelmiyordu? Baþýmý eðdim Yusuf elimi býrakmýyordu Bu kez gözyaþlarýmý gizleyemedim Kendimi tutamadým, hýçkýrýklarýmý engelleyemedim Yusuf her þeyi anladý “ Çoktan birini buldu da o vefasýz þimdi baþkasýnýn kollarýnda” Dememe gerek kalmadý Sustu Yusuf, sustu Bir daha konuþmadý Bir ara uykuya daldý Sonra birden sýçradý, uyandý Gözlerime baktý kaldý Hiçbir þey anlatamadý... Aðlayamadý Sabaha karþý Sabaha karþý beþi çeyrek geçe ruhunu teslim etti Acýlarýný, ihaneti her þeyi bitirdi kardeþim Sarýldýk yaþlý anasýyla Aðladýk, aðladýk, aðladýk Yusuf’umun açýk gözlerini kapadýk Çenesini baðladýk
Öðleye doðru kaldýrdýk cenazeyi Birkaç konu komþu, birkaç arkadaþ Yusuf’u verdik topraða Hava sýcaktý Dönüþte her yer çok ýssýz, çok karanlýktý Ýçimde tarifsiz bir acý, bir sýkýntý Evime doðru yürüyordum Birden köþeden o çýktý Aylin’di Yeni sevgilisiyle el eleydi Bir elinde dondurmasý Neþeli bir kahkaha attý Güneþ vurdu, parmaðýnda bir þey ýþýldadý Bu! Bu Yusuf’umun aldýðý söz yüzüðüydü Hala Aylin’in parmaðýndaydý Gayrý ben ne anlatayým Gayrý ben ne söyleyeyim Sen! Sen kalk be Yusuf’um Kalk gör son nefeste Adýný sayýkladýðýn Aylin’i Kalk be Yusuf’um kalk gör Geride býraktýðýn kardeþinin halini Kalk be Yusuf’um kalk gör Bu kahpe dünyanýn halini Benden bile mi çok sevdi bu Kara topraklar seni Kalk be Yusuf’um kalk
Koþuyordum þimdi, hýzla çýlgýnca Koþuyordum kimseler görmesin diye Duvarlarý yumrukladýðým için kanayan ellerimi Koþuyordum kimseler görmesin diye Yaþlar... Yaþlar ile dolup taþan gözlerimi
Kalk! Kalk be Yusuf’um Sen! Sen gör halimi Kalk! Kalk be Yusuf’um sen gör, paramparça olan Daðlanan... Cayýr cayýr yanan yüreðimi...
Gürsel ÝLERÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gürsel İLERİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.