5. KULLUK

Ey Allah’ýn kulu!...
O’nun kulu deðilmisin?
Neden geldin bu dünyaya, bilirmisin?...
Ancak Allah’a kulluk yapmaya!...
Varmýsýn Allah’a hakiki kul olmaya?...

Ve mâ halektu’l-cinne ve’l-inse illâ li-ya’budûn!...
Yarattým ben cinn-ü insaný, ile’l-ebet...
Ancak bana etsin, ibadet!...
Buyurdu yüce Allah, Kur’ân-ý Azim’de.

Kul olmak nedir, bilirmisin?...
Ey Allah’ýn kulu!...
Kul olmak, abd demektir...
Ey insanoðlu!...
Ancak abd olmak, maksat deðildir...
Her canlý ve cansýz abd’týr,
Ama âbid deðildir...

Peki, âbid ne demektir?...
Âbid, kulluk eden, demektir!...
Demek ki, abd olmak deðil,
Âbid olmak gerektir...

Peki kulluk ne demektir?
Kulluk, Allah’a tapmak demektir!...
Tapmak ise, seni yaradaný bilmektir,
Onun sevgisiyle, aþk fýrýnýnda, kül olmak demektir!...

Rabbini bilmek, nasýl olur?
Elbette, nefsini bilmekle olur!...

Men arefe nefsehû,
Fekad arefe Rabbehû...
Yani, kendini bilen, Rabbini bilir,
Her can, Rabbini bilmelidir...

Sen de bil, kendi nefsini...
Seni yaradan Rabbini...
Hesap günün mâlik’ini...
Rýzkýný veren râzýkini...

Bil ki, her þeyin sâhibidir, Allah...
Her kulun Rabbi’dir, Allah...
Her can, Ona tapar...
Her inanan, Ona kulluk yapar...

Hey Allah’ýn kulu!...
Gel bu muhabbet-hâneye!...
Etme asla, bahane!...
Deme artýk: “Bana ne”!...

Gel, sen de kulluk et, güzelim Allah’a!...
Gel, sen de katýl, bu aþk kervanýna!...
Gel, sen de nâil ol, þu ilâhî fermanýna!...

Yâ eyyühe’n-nefsü’l-mutme’ýnne!...
Ýrci’î ilâ rabbiki râdýyeten merdýyye...
Fe-dhulî fî ibâdî, ve-dhulî cennetî!...

Huzura kavuþmuþ, ey nefs-ü can!... Mes’ut...
Sen Ondan hoþnut...
O da senden hoþnut...
Olma anut!

Dön Yüce Rabbine!...
Katýl, seçkin kullarýmýn meclisine!...
Gir cennetime!...
Buyurdu Hüdâ... Dostane...

Ey güzelim Allah!...
Sana ibâdet ederiz biz, gönülden!...
Ancak Sen’den medet dileriz, gerçekten!...
Eyle bizi âbid kullarýndan!...
Nasip eyle bize, en güzel cennetinden!...

Âmin, vesselam... (3 Ekim 2020)
...
SÖZLÜK:
Ýle’l-ebet (arab.) – sonsuzadek, hayatýn sonuna kadar.

Nefs (arab.) – can, ruh, insan, kiþi.

Sûre-i Fecr, 89/27-30.

Hoþnut (fars.) – memnun, râzý.

Anut (arab.) - inatçý, ayak direyici.

Sosyal Medyada Paylaşın: