HOŞÇAKAL

HOÞÇAKAL



Ne yapsam da
Uðramasa ruhun, ruhumun dehlizlerine
Girmese düþlerin, derin uykularýma
bölmese rüyalarýmý

Ne zaman seni düþünsem,
uçurumun kenarýnda buluyorum kendimi
Tam þahadet getirirken, bileklerimde ellerin
Ne seninle, ne sensiz
bu anafor dalgalarýnda
Zamansýz yaðan yaðmurlar…

Hüzün buðusunda ýslanmýþ, nemli kirpiklerin, ok
Tam can evimi niþan alýyor.
Gözlerin !...
Gözlerin, kor ateþler dolusu bir çift kör kuyu,
Ýçinde kavrulduðum.
Nefesimi kesip, avuçlarýma düþüyor düþünceler.
Topraðýnda kök salamamýþ duygularým
Hiçlikten, her þey olmaya hazýr garip durum anatomisi.
Üst üste atýlmýþ kör bir düðümün,
Keskin bir býçak altýnda,
Binlerce parçaya, bölünmesini beklemesi gibi.
Proleter bir yaþam, taban tabana zýt iki insan.
Galasý oynayan bir film
Sona yaklaþtýkça korkuyorum !
Ama bitmeli !
Gelmeli bu filmin ahiri.

Sana ait ne varsa toparlamalý ve ateþe vermeliyim
Bir kez daha doðmamak üzere,
Küllerini çok uzaklara savurmalýyým.
Unutmalýyým,geçmiþe ve sana dair ne varsa.
Kurtulmalýyým sen’li olan esaretimden.
Bu kez baþarmalýyým !
Hoþçakal sana ait düþlerim,
Hoþçakal sana ait geçmiþim,
Hoþçakal sen’ler
Hoþçakal.


hande HAGHGOUÝ



Sosyal Medyada Paylaşın: