ben aþký ölmedim ki hiç
aþk beni öldü hep
uykumun duvarýnda
gezinir bir gölge
kapýsý içe örtük
penceresi dýþa kapanýk
ötesi var
yalnýzlýk
hep ikinci uykusuna uyanýk
kaçýrýr gözlerini gözlerinden
bugüne uzak, dün
aynasý var
kýrýk
yüzüm karanlýða dönük
titrer bir ýþýk
ellerim ona uzanýk
ben kendimden geçik
birdenbire
bir an’da
uyanýnca yazdýlar öykümü benim
nerede kaldýysam ordan
beni o’nda, o’nu bende sandýlar
oldukça karýþýk
gittim, vardý
geldim, yok
yaþayankelime I
1 þubat ’21
.