Zifiri karanlýk bir gece de Sokak lambalarýnýn dahi yanmadýðý bir sokakta Baþý boþ gezen bir sokak köpeðini andýrýyor halim. Elim ayaðým yara bere içinde yüzüm gözüm kan revan Paramparça kalbim. Dünyayý bulanýk, kirli görüyor üstelik gözlerim. Attýðým her adýmda iðneler hissediyorum ayaðýmýn altýnda Ve attýðým her adýmda yere tökezliyorum kalmamýþ hiç mecalim.
Çaresizlik aðýr basýyor içimdeki tartýda Umut, gittikçe hafif kalýyor artýk onun yanýnda Ve ben, Dayan diyebiliyorum yalnýzca. Hiç kimsenin bilmediði bir dilden kendime kendi içimden.
Bir tek böyle avutabiliyorum yüreðimi Bir tek böyle kandýrýyorum kendimi. Yoksa biliyorum ben de dermaný olmayan dertlerin içinde olduðumu. Biliyorum benim için doðacak bir güneþin olmadýðýný. Biliyorum artýk ‘Mutsuz sona’ her gün bir önce ki günden biraz daha yaklaþtýðýmý. Ölüme çeyrek var biliyorum Ondandýr bu akreple yelkovanýn kavgasý.
Oktay KARTAL
Sosyal Medyada Paylaşın:
oktykrtl Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.