YUNUS’UN GÜLLERİ
Dünyayý boþadým üç talak ile
Dergâh kapýsýna vardým Yunus’un
Ýçimi doldurdum yalnýz Hakk ile
Aþkýmý aþkýna kardým Yunus’un…
Sevgiyi kalbime ýþýk eyledim
Her zerremi Hakk’a âþýk eyledim
Ýdrâkimi aþka beþik eyledim
Gönül bahçesinde hardým Yunus’un…
Beni benden alýp yâr’e götürdü
Hicranýn közüne, nar’a götürdü
Nefse savaþ açtý, dar’a götürdü
Nice sýrlarýna erdim Yunus’un…
Aþkýn ummanýna, sele kapýldým
Hicran naðmesine, tele kapýldým
Dikenleri aþtým, güle kapýldým
Aþk baðýndan güller derdim Yunus’un
Ben’imi yitirdim, aramaz oldum
Kanayan yaramý, saramaz oldum
Ondan gayri yola, varamaz oldum
Önünde saygýyla durdum Yunus’un
Azamet daðýnda bir kuytu beldim
Medine’den esen ýlýk bir yeldim
Kesreti aþýp da Bir’e yöneldim
Saatimi aþka kurdum Yunus’un
Dünyaya sýrt döndüm, yöneldim Hakk’a
Aþk terazisinde çektim bin okka
Eskiler hoþ demiþ: “men dakka dukka”
Rüyasýný hayra yordum Yunus’un…
Önünde durulmaz, coþkun bir seldim
Ferhat gibi nice daðlarý deldim
Zamaný, mekâný aþtým da geldim
Yerini yurdunu sordum Yunus’un…
Dövenlere elsiz oldum erenler!...
Sövenlere dilsiz oldum erenler!...
Kovulunca ilsiz oldum erenler
Hicran ateþinde kordum Yunus’un
M. NÝHAT MALKOÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.