Döllenemez Işıktan Yoksun Kır Çiçeklerimiz

Ben uzaklarýn dinmeyen rüzgarý
Yerküre kabuðunu kýran derin dalga.
Sen baðlarýn, bahçelerin
Aðustos sýcaðýna direnen
Karlý daðlarýn asil yüzü.
Yüreðinde aþký ebedileþtiren adam
Dört mevsimin sevda öyküsü...

Uzaklaþmalý, gitmelisin benden
Ben ki; gölgeli günlerin koruyla kendini yakan,
Geceyi gözlerinde eriten kadýn...
Korkak yalnýzlýklarýn cesaretinde yýkanan
Gerçeðin ta kendisi, yalana küsen insan...

Sen; her yeni ufukla, yeni bir bahara açýlan pencere
Ruhunda ateþle suyu dans ettiren deli bir aþýk.
Biliyorsun ki; zor ve uzundur aþkýn gecesi
Gölgeyken bir yarýmýz, Güneþ’lidir diðer yanýmýz...
Döllenemez ýþýktan yoksun kýr çiçeklerimiz.

Sesime ses ol, anla beni
Bendeki aþk deðil, sevda deðil
Karanlýklarla beslenen kardeþliðin ta kendisi...
Git yeni yürekler, yeni sahneler aç kendine
Bir deðil, binlerce günah iþle aþk uðruna
Ama dokunma hazanýma, baharý kucakla sen yine
Korkuluklar bekçiliðinde aðýr gelir bu sevda sana
Yosun tutmuþ kayalar yýkayamaz bu dalga...



Rukiye Çelik
29.07.2008 19:16:00


Sosyal Medyada Paylaşın: