Savaş

Saat gecenin bilmem kaçý
Arka fonda bir Neþet baba türküsü çalmakta
Ve aklýmdan sen, günün her dakikasý olduðun gibi
Ki ben artýk saat kavramýndan epey bir uzaklaþmýþ bulunmaktayým
Zaten seni göremeyecek, hissedemeyeceksem
Ne önemi var geçen saatlerin

Seni kaybettiren hissizliðin içinde kavrulurken
Hissettiðim tek þey sana olan hasret
Aslýnda sandýðým ve sana yansýttýðým kadar hissiz deðilmiþim
Ýnsanoðlu hep kaybettikten sonra mý farkýna varmak zorunda her þeyin
Anlasam, hissetsem ne fayda
Seni kaybetmiþ olmanýn acýsý yeter bana
Üstüme gelmekte huzur veren gökyüzü, aþýk olduðum gece
Sýðamýyorum ben artýk hiç bir yere
Oysa senin o minik ellerinde kaybolurdum önceden

Aldýðým her nefeste, vücuduma giren her bir oksijen, býçak saplamakta ciðerlerime
Dayanamýyorum artýk ve tahammülüm kalmadý yaþamaya
Uyanýp uyanmak bile zoruma gidiyor
Seni tanýdýktan sonra,
Öldürdüðüm her bir ümidim yeniden çiçekler açmýþtý
Sen, bende hep daha iyi bir insan olma isteði uyandýrýrdýn
Artýk insan olmak bile midemi bulandýrmakta
Bir savaþýn ortasýnda sevmiþtim seni
O savaþ bitti, sen gittin ve ben kaybettim
Ýlk seni, sonra savaþý ve en son kendimi ..



Ahmet Aytaç
Sosyal Medyada Paylaşın: