Usandım

Yolu olmayan, yola duran, yolda koyan,
Þahsiyetsiz, sadakatsiz,
Kimliksiz, kiþiliksizlerle muhatap olmaktan,
Deðerini maddeden bile almayan ahmaktan,
Riyakârlýðý akýlla karýþtýran zavallýdan,
Olmamýþlara, ’Edeb’en zaman harcamaktan usandým...

Dýþý insan gibi ama içi yýlandan,
Doðrularý yalana satan ucuzdan,
Hakikate, menfaati için atandan,
Ýmtihan gereci insanlardan usandým...

Yoruldum inanýp yanýlmaktan,
Anlayýp anlatamamaktan,
Can yakan, vicdansýz, insafsýzdan,
Gölge olmayýp ihsandan da uzak olandan,
Mahþerde tuzak, insanlardan usandým...

Onursuzluðu, gurur sanandan,
Kibri ilim bilip, kendine tapandan,
Zannýna sarýlýp haddini aþandan,
Dünyanýn sonunu hazýrlayan bedbahtlardan usandým...

Hasretim,
Bir tebessüme bin teþekkür edene,
Aþkýn, hayatýn, Yaratan’ýn Kadr’ini bilene,
Her geleni Hýzýr bilip, sevinmeye,
Bekleyene beklediðini verene,
Olduðu gibi görünene,
Olmadýðýný bilip hududunu çizene,
Giz’de bile Edep’liye,
Belki de kendime,
Beni ben yapan Sevgiliye,
Hasretim...

Zehra Asuman
Üçüncü Göz
Sosyal Medyada Paylaşın: