BİLEREK

Yüzüm her gün baþka düþer aynaya,
Belli ki ömrümüz gidiyor zaya,
Gönlümüz her gece yatar rüyaya;

Bir sevdayý taþýyorum içimde,
Döl veriyor zaman, beyaz saçýmda...

Zamanla didiþmek boþuna þimdi,
Gelmeyen kaldý mý baþýna þimdi,
Arsýz sevdalarýn peþine þimdi;

Düþtüm yalýn ayak bir kara kýþta,
Kesildi dermaným, kaldým yokuþta.

Kapalý yollarýn anla, be þaþkýn!
Ellisinden sonra vermezsin ýþkýn,
Bir devraný varmýþ anladým aþkýn;

Yaprak bir yanadýr, dalý bir yana,
Gönlünle gözlerin düþmez bir yana.

Zannetme kendini zümrüd’ü anka,
Dolan dur, daðlarý sen yaka yaka,
Kilitlendi gönlün þimdi bir yoka;

Gönlün büyüdükçe daralýr kafes,
Kalýrsýn yollarda böyle týk nefes!

Yüzün þimdi eskimiþ bir medrese,
Gönder mektubunu, gel son adrese,
Eyvallah de, kimden bir selam gelse;

Fayda etmez bundan böyle nedamet,
Her gün yüreðinde kopar kýyamet....

Nedir bu isyanýn, bu nece devran?
Aþýyor gedikten iþte son kervan,
Doymadýn yýllar var, kývran ha kývran!

Son sözcüðüm sen ol, düþ dudaðýmdan,
Bir topak kar getir gönül daðýndan.

Yýka ellerimi, sonra yüzümü,
As baþýmdan iki telli sazýmý,
Sakla yüreðinde alýn yazýmý;

Bu hayatý ben yaþadým, bilerek;
Uðurlarsýn, el sallayýp, gülerek...




Hayrettin YAZICI



Sosyal Medyada Paylaşın: