SEN DE ZATEN HİÇ SEVMEMİŞTİN BENİ

herkes herkesi sever miydi ?

ya da sevmeli miydi ?

büyük ihtimalle inatçý uçurumlardan,

daha inatçý keçilerin inadýydý,

yoksa bu kadar inat neden,

illaki sevmeli,

ya da sevmeyeni sevene kadar

öldürmeli mi?

inadýn uçurumu,

ya da uçurumun inadý,

yoksa bu kadar kadýn,

neden öldürülür,

öfkeli mýsýrlar patlýyordu,

gözlerinizin ateþinde,

o güzel kadýnlar,

pamuk tarlalarý gibi,

belki nergis bahçeleri,

demet demet dökülür,

kimi namusunu temizler,

kapýsýnýn önünü kanata kanata,

kimisi bana yar olmuyorsa,

topraða olsun der,

derken kýzýl karanfil takar,

kimini topraða,

kimini yakasýna,

kimini sol iç cebine,

herkes herkesi sevemez elbet,

ama kutsallar vardýr,

ana evlat, karýn kardeþ, yar yaren gibi,

en çoðu da burdan gol olur,

vurdu ve gol oldu ,

konu komþu , en yakýn dost,

teyzeler, amcalar

diller, dillendirmeler,

iþte bana en dokunan da,

senin ölmeden, öldürmen,

yok sayman,

aramaman,

herkes herkesi sevmez elbet,

sevmedi de,

ama sende beni,

hiç sevmemiþtin zaten,

öyle ya,

hasta bir kadýný ,

kim sever ki ?

kim arar ki ?

aramadýn da zaten,

ben özlemin tahtýnda sallanýrken,

sen , ölmeden topraða koydun,

kýrmýzý karanfil,

senin koynunda,

kokusu benim boynumda,

kaldý,

ve kimsenin kimseden,

haberi olmadý.

sevmek, sevmemek

iki inatçý keçinin boynuzlarýnda,

bir süre harp etti,

uçurum, uçurumu

nefret, sevgiyi alt etti.

Sibel Karagöz
Sosyal Medyada Paylaşın: