Yaşarken Yazdık, Yazarken Yine Yaşadık...

Yok... Aðlamýyordun sen, bendim o gözden düþen,
Bendim ýþýldayan damlalarýn içinde yere serilen.
Paramparça olup etrafa daðýlan ben..
Sabah gün doðumun da kurur giderim topraða
Korkma, etraftakiler mutluluk gözyaþý sanýyor onlarý,
Bugün en mutlu günün deðil miydi senin?
Asla engel olmayacaðým buna...
Arada bir yalandan da olsa gülüyorsun.
Sýrf onlarý izlemek için bekliyorum salonun kapýsýnda...
Seni son kez göreceðim belki
Ama hayallerime nasýl yazacaðýmý bilmiyorum.
Seni ilk tanýþtýðýmýz dünle de hatýrlasam,
Seni yaþadýðýmýz onca hikayeden satýr satýrda yazsam
Sonunda hep gidiþini hatýrlayacaðým onu biliyorum...
Ben acýmý içime sýðdýramayýp yazacaðým her gün saða sola,
Ama kimse benimle yaþamayacak onu da biliyorum..
Onlar sadece neden içtiðimi soracaklar bana..
Bende gülümseyip, yavaþça uzaklaþacaðým herkesten...
Yalnýz kalýnca yine sen belirirsin karþýmda..
Sanki özleyen ben deðilim sensin gibi..
Neden hala gözlerimi açtýðýmda sen varsýn ki...?
Sancýlarýmý izleyip sen de herkes gibi nasihat mi vereceksin..?
Ben herkesi dinledim de, en güzel nasihati senden aldým.
Gökyüzünde görmeye alýþtýðýn yýldýz kaydýðýnda dileklerinde onunla gidiyor..
Yýllarca orda iken bir anda kaybolup gidiyor gözden kime, nereye..?
Ne uzanýp tutabilirsin, ne dur diyebilirsin ona ya..
Ben en güzel nasihati senden aldým aslýnda..
Peki sen benden ne aldýðýnýn farkýnda mýsýn...?
Sosyal Medyada Paylaşın: