Ve
Lüzum Kalmadı...
Yanarýz bin dert ile, köze lüzum kalmadý,
Her ne desek nâfile, söze lüzum kalmadý.
Çok su kattýk imânâ, nefis döndü ummânâ,
Kabukta yitti mânâ, öze lüzum kalmadý.
Düþtük küresel sele, verdik dümeni ele,
Gideriz bir meçhule, ize lüzum kalmadý.
Rüyâlar kâbus oldu, yürekler gamla doldu,
Ümitler çoktan soldu, güze lüzum kalmadý.
Kâh küçüktür, kâh iri, insanlýðýn yüz kiri,
Göze batar her biri, toza lüzum kalmadý.
Ýltimasla ihtiras, olunca tavra esas,
Kaydý gitti ihtisas, muza lüzum kalmadý.
Zâlime neyler hitap, fikir bitap, dil bitap,
Ýhânet kitap kitap, cüze lüzum kalmadý.
Hariçten akýl aldýk, günden güne daraldýk,
Binlerce derde daldýk, yüze lüzum kalmadý.
Eller giderken aya, kaldýk düz yolda yaya,
Ýmkân var mý tutmaya, hýza lüzum kalmadý.
Yetiþmek için çaða, kalkmak varken ataða,
Battýk boy boy bataða, dize lüzum kalmadý.
Akla uymaz iþimiz, iþ deðil gidiþimiz,
Dost edindik kýþý biz, yaza lüzum kalmadý.
Aþký uydurduk çaða, gençler kucak kucaða,
Güle, bülbüle, baða, naza lüzum kalmadý.
Mevsim çýkýnca kýþtan, içler görünür dýþtan,
Fistanlar bir karýþtan, beze lüzum kalmadý.
Bireyselleþtik hepten, herkes kendine kaptan,
“Ben” çýkar her hesaptan, bize lüzum kalmadý.
Doðru dama atýldý, hýrsýz-arsýz tutuldu,
Utanmak unutuldu, yüze lüzum kalmadý.
Çýkarý olan kiþi, dikine sürdü iþi,
Yol eyledik yokuþu, düze lüzum kalmadý.
Gâye tek, insan türlü, ha câhil ha kültürlü,
Gözler doymaz bir türlü, aza lüzum kalmadý.
Metre-kilo var ama, ölçü falan arama,
Ýbre döndü harama, doza lüzum kalmadý.
Yýllarca, para kurdu, özü kemirdi durdu,
Vicdanlarý dondurdu, buza lüzum kalmadý.
Makam, bol bol atana, bire binler katana,
Kim bakar sana-bana, bize lüzum kalmadý.
Tek ölçü yalakalýk, baþ oldu nice alýk,
Burun yakýyor balýk, tuza lüzum kalmadý.
Hýrsý aklý aþanlar, sâdece yaðdan anlar,
Yaðdanlýktan niþanlar, geze lüzum kalmadý.
Nefis siyah bir perde, hakkýn olduðu yerde,
Yarýþýr olduk þerde, gaza lüzum kalmadý.
Tez sindirdik yalaný, alkýþladýk çalaný,
Her þey artýk aleni, gize lüzum kalmadý.
Her gönülde bin yara, kim anlaya, kim sara,
Sürer gider yaygara, caza lüzum kalmadý.
Karýn aç üst-baþ delik, beden yorgun yüz soluk,
Sýkýntý oluk oluk, büze lüzum kalmadý.
Bilmem baþlar ne durur, sonumuz neye varýr,
Herkes oynar-kývýrýr, saza lüzum kalmadý.
Hâlimiz böyle iþte, gönül yasta göz yaþta,
Hazzýmýz varsa, düþte, göze lüzum kalmadý.
Veli BOSTANCI (Ankara, 2021)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.