Bir yük treniyim; Ufka doðru uzanan demirden yollarda. Vagonlarým týka basa boþluk, Yük; anýsýzlýk, sensizlik... Seferim bir kerelik, yön belli deðil, Dönemeyiþlere yolculuk... Düdük çaldý; çoktan hareketlendi tekerlekler, Bak; raylar aðlamaklý, hüzünlendiler... Geride kalan en güzel istasyondun, Gerçekte ise Kaf Daðý’nda bir masal, Ne bir veda öpücüðü isterim, Ne de el salla, Artýk gidiyorum... ELVEDA...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kemal Yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.