Arkadaşım

Bir aðacým vardý;
Sokaðýn hemen ilerisinde kimsesiz,
Kimse satmadý bana onu;
Ya da kimseye para vermedim,
Benim olsun diye.
Týrmanýrken bacaklarým, kollarým yapýþ yapýþ,
Ben tatlý çocuk olayým diye mi salýverirdi reçinesini?
Çok sordum söylemedi.
Yapýþtýrýverirdi her yanýma…
Annem kýzardý tozlara bulanýnca,
Yýka yýka çýkmýyor diye bacaklarýmdan.
Ben ona su verirdim, biliyor musunuz?
Evden getirirdim hem de.
O da bana Aðustos ayýnda yemiþlerini…
Hem de her sene…
Önce o benimdi, sonra ben onun,
En sonra da arkadaþým…
Söz verdik beraber büyüyeceðiz diye…
Ama biz taþýnýnca o gelemedi benle…
Ne de olsa aðaç..
Bekle beni geleceðim diye söz verdim,
Çocuktum arkadaþýmý görmeye gidemezdim.
Büyüyene kadar da bekledim..
Gittiðimde onu göremedim.
Yerinde bir apartman vardý…
Cevap bile vermeyecek kadar kibirli…
Ona da arkadaþým mürdüm nerede diyemedim.

Kemal Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın: