Keder

Güneþ kesiði gözlerin ýslanýrdý yaðmurlarda

Aþk ýslanýrdý

Ben sýrýlsýklam

Ve gün "ben" aðarýrdý.

Anlaðýmda,

Anýmda,

Ansýzlýðýmda.



Aysýz bir kanat þimdi tüm uçarýlýklar...



Uçurumlar uzaðýmdan geçerdi.

Issýz gönlümde uyurdu sonbahar

ve geç kalanlar

Gök/yüzünü saklardý kuþlar.

Her güvercin "sen" bakardý gözlerime...



"Sus"un, suskun ne çok þey anlatýrdý.

Nefesinde son çýðlýk.

Haps olmuþtun son aþka,

Boðulmuþtun ...

Yüzünde durulmuþtu aþk...!



Unutmuþtun!



Aþk.



Yaðmura yenilmiþ

Islak deðilmiþ yüzün,

Hüzün dokunduðunda,



Öyle bir an gelir ki

Her þarký seni söyler...

Ölüme kurulmuþ saatlerde

erken öter baykuþlar



Her "suskun" seni özler

Aþk; birikir denizde...

Bülbül ötmez bahçede...



Kalbimde kanayan güz,

Susturur kendini



O ceylan pek bir ürkek,

Susuz kalmýþ o nehir...

Zaman yosun tutuyor

Anlarda, anýlarda...



Benim gizimsin sen, izimsin,izleðimsin

Dinim,

Ýçimdeki çocuðun, þiir kokan ellerisin



Þarkýlar bizden güçlü,

Ýþte yine çaldý çan…

Güneþ tutulmasýnda

Þairin düþü kara.

Med-cezir çoktan ölmüþ...



Bu ne biçim zaman ki;

Büyümedi bu ömür,

Sensiz hayat bana dar,

Ölüm! Ölümse cana küsmüþ...



// Kefaretini ödedim ölümün; Adýna hayat dedikleriyle...//





(Bir ceylan sofrasýnýn ürkekliðinde soldurur kendini aþk....)

28 mayýs ‘10 istanbul

.
Sosyal Medyada Paylaşın: