"kanayan yaralarým kadar sevebilirim sizi
hiç tutulmayan,hep unutulan o sözler gibi
ve ölebilirim hepimizi
son kalkan vapurun trajik hüznü kadar"
mezar taþlarý gibidir yalan söylemek
yýldýzlarý saymak delilik miydi
bilirdim bunu tabi ki
fakat
yýldýzlara isim koyarak saymak da bir dâhilikti
nereden mi biliyordum
kayan tüm yýldýzlara isim koyan benimdi
bulutlarý gök yüzüne Allahmý çiziyordu
yeryüzüne denizleri
peki yaðmur yaðýnca neden gülüþlerim ölüyordu
ölülerin sesi içimde kaldýðý için miydi
bir kadýn vardý
serçe parmaðýnda kelebekler uçuþurdu
bir bebek annesinin göðsünü koklardý
küvette bileklerini kesiyordu bir çift göz
ama ölmeyecekti bakýþlarý bilirdi
ölülerin görmesi çok baþka bir renkti
nereden mi biliyorumdu
ok adýn benimdi çünkü
ama kimseler bunu bilemiyordu
her þeye burun sokulmazdý
nevrotik bir gülüþle hep bunu söylüyordum
býrakýn bazý þeyler hayvanlarýn doðasýna özel kalsýn
bazý þeyler rüzgara
yaðmura
taþlara adansýn
býrakýn gök sepya
yer kýzýl olsun
býrakýn dünya doðanýn adaletinde yaþasýn
hep bunu diyordum
ve ilk önce kendimden göçüyordum
ama kimseler bunu da görmüyordu
Ýkindi vakitlerinde bir salýncak kurulurdu içime
içimde kurulan o görünmez þehirlerime
yaðmurlar da bu yüzden yaðardý üzerinize
bulutlar hep yorgundu yüzümde
güneþ en çok orda batmayý özlüyordu
kirpiklerimin tam dibinde dibine
o en içinize
bilemezdiniz bunu da siz yine
ve bir gün aniden
bir araba ýslatýyordu kaldýrýmda yürüyen çocuðu
dar akþam telaþýnda sararýyordu masum yüzü
Ýkindi vakitlerinde kaldýrýmda yürümek zor iþti
bütün gözler bu savaþý görüyordu
ve fakat dünya
bu sahneye bir ölü gibi susuyordu
hep sustu
çünkü insan kiþisi-ecelin ta kendisiydi
my
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.