gün ölüyor mu ? doðuyor mu ? bilmiyorum yalnýzlýðýmýn kabusu diyorum gün batýmlarý gün doðumlarý ben hep alevlere teslimim renkli bir kitap gibi olur gök ellerimi uzatýyorum ateþ güneþin renklerine doðru beni göðe yakýn ediyor bir dað ne kadar yalnýz olduðumu gösteriyor bu saatlerde sessizleþir dilim ömrümün seken bir günü baþlýyor veya bitiyor ömür kitabýmýn sayfalarýný okuyorum güneþin renkleri çoðalýyor ruhumda kalbimde biriken özlemler yanýyor yoksa ben kayýp bir gecenin içinde miyim kendi yüzüme doðru sürükleniyorum ey benim ateþlerden gökyüzüm beni yaðmalayan ýþýklarýný çek ! mutsuzluðum cehennemsi bir çöl ýssýzlýðý duvarlarý yýkýk bir dünyam var acýyla gülümsüyor güneþim hiçbir gecem de yeþermiyor..
mustafa kaya 10.12.2020 / Kandilli
Sosyal Medyada Paylaşın:
e.mustafa kaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.