ÖZLER İNSAN

Çocukluðunu, gençliðini, geçmiþini özler.
Kýzsa, baðýrsa, süpürge sapýyla dövse de annesini özler.
Okula ilk gidiþini, ilk öðretmenini, öðrendiði ilk harfi,
ilk heceyi, okuduðu ilk kelimeyi, cümleyi özler.
Ailesini özler; annesi, babasý, abisi, ablasý
ve kardeþleriyle hep birlikte olduðu günleri.
Tarlayý, çapayý, oraðý, küreði, sýcaðý, soðuðu özler.
Sýcaktan bunaldýðýnda sýðýndýðý aðaç gölgesini,
soðuktan donduðunda baþýnda büzüþtüðü ateþ kenarýný...
Köyünü, köyünde ilk yüzdüðü nehri, seyretmekten býktýðý aðaçlarý,
çeþme baþlarýný, pýnar baþlarýný özler.
Sýktýðý ilk mermiyi, vurduðu ilk kuþu,
tuttuðu ilk balýðý, çaldýðý ilk meyveyi özler insan.
Harman zamaný gittiði tarlalarda bahardan ekilip yetiþen bir kiloluk karpuzlarý,
gün vuruðu kavunlarý özler insan.
Þehre ilk gidiþini, okumaya/çalýþmaya gittiðinde köye ilk dönüþünü...
Ýlk bayramlarý, düðünleri, mevlitleri, seyyar bakkalý, köy yumurtasýný,
inek sütünü, köpüklü ayraný özler.
Annesinin yemeklerini, babasýnýn verdiði harçlýklarý özler insan.
Söylediði, söyleyemediði her þeyi özler...
Ýnsan hep özler azizim, hep özler.
Geçmiþin hapsi mi, geleceðin belirsizliði mi bilinmez ama insan hep özler.

(22 Kasým 2018)

Sosyal Medyada Paylaşın: