GECENİN PROJEKTÖR GÖZETLEMESİ

Hüzünler konar, Sonbahar elbisesi giyen dallara. Ýdam fermanýný yemiþtir, Boynu bükülür sararan yapraklarýn. Acýmtýrak tadlar, tur atmaya baþlar buralarda. Pencereleri sarsýyor, bað bozumunun naralarý. Korkar, Siyah üzümle vedalaþamaz, asma dallarý. Sýyrýlýp matlaþýr tüm renkler. Tanýmadýðým düþüncelerdir, odamda beni bekler. Kimin nesi bu falcýlar, ellerinde kapkara iskambil kâðýtlarý. Hep müjdeliyorlar, çekilmez kahrý. Paslý býçakla, derilerimi yüzüyor kaderim. Zaman Koparýp attý, saatlerdeki akrep-yelkovanlarý. Kapýyý hýzla vurarak çekip giden, Gençliðim mi, çocuksu heves-güveslerim mi? Baþýmda zonkluyor, bilinmeyen denklemlerin serenadý. Hiç ama hiç günahý yok feleðin, anlaþýldý. Tersine söylenen eski þarkýlarýn, Dökülen notalarý altýnda eziliyor günbatýmý. Yabancýlaþýn bakalým yabancýlaþýn, anýlar. Ýsli paslý dar sokaktaki Morfinlerin kahkahasý ile dolu barda, Yanýlgýlarýmla yalnýzlýðým kadeh tokuþturuyorlar. Ciðerlerime dolmuyor, kaçak-göçek nefeslerim. Hala çözemedim neye alametmiþsin, vefasýz sevdiceðim…

(8 Ekim 2011 tarihli 10.Þiir Kitabýmdan)


Sosyal Medyada Paylaşın: