Karanlýðý yýrttý acý bir siren,
Yârimi gurbete saldýðým o gün.
Perondan ayrýlýp gitti son tren,
Bir öksüz misali kaldýðým o gün.
Giden vagonlara mýhlandý gözüm,
Dizlerim titredi, kavruldu özüm,
Renkten renge girdi, kýrýþtý yüzüm,
Hüzün deryasýna daldýðým o gün.
Eve giremedim, ruhum sýkýldý,
Sanki tavan çöktü, duvar yýkýldý,
Mazi diken oldu, akla takýldý,
Zoraki bir nefes aldýðým o gün.
Sabahlara kadar gezdim yollarda,
Baykuþ eþlik etti bana dallarda,
Cenazem taþýndý sanki kollarda,
Kendi namazýmý kýldýðým o gün.
Onunla beraber kalbim de gitti,
Yarýnlara dair hayalim bitti,
Yollarý gözlemek canýma yetti,
Bütün belalardan yýldýðým o gün.
Ayrýlýp gidiþin, sanýrsýn dündü,
Mevsimler deðiþti; yaz, kýþa döndü,
Yaðmur çiseledi, ýþýklar söndü,
Baþýmý taþlara çaldýðým o gün.
Sabri Koca