Bahar mevsimini ümit ederken,
Hayatým boyunca yalnýz kýþ gördüm.
Sayýlý günlerim geçip giderken,
Daima karþýmda çatýk kaþ gördüm.
Mutluluk bizlere zaten ýraktý,
Elimden tutanlar çabuk býraktý,
Her vuslatýn sonu; gördüm, firaktý,
Aþýðýn gözünde çokça yaþ gördüm.
Zirveler soðuktu, ovaya indim,
Esip, gürler iken; bir anda dindim,
Köþeme çekildim, kuytuya sindim,
Koskoca dünyayý birden boþ gördüm.
Mayalar bozuldu, acýdý hamur,
Kimi kurþun attý, kimisi çamur,
Harabeye döndüm, olmadým mamur,
Düþmanýn elinde bolca taþ gördüm.
Üstüme yürüdü koskoca daðlar,
Viraneye döndü bahçeler, baðlar,
Gözümde canlandý o güzel çaðlar,
Dosttan gelenleri daim hoþ gördüm.
Zemheri ayazý kasýp kavurmuþ,
Varýný yoðunu saçýp, savurmuþ,
Bütün acýlarý yüzüne vurmuþ,
Önüne eðilmiþ nice baþ gördüm.
Yýllardýr kapýmý kimse çalmadý,
Ardýmdan bakacak biri kalmadý,
Uçmayý denedim, lakin olmadý,
Kanadý kýrýlmýþ onca kuþ gördüm.
Sýrtýnda heybesi, elinde asa,
Yüzlerde endiþe, kalplerde tasa,
Devrilmiþ sandalye, daðýlmýþ masa,
Kýrýlmýþ tabakta yaðsýz aþ gördüm.
Sabri Koca