Bir sabah vakti kendimle hasbi hal..

Sabahýn ilk ýþýklarý,
Sarýverdi tüm gövdemi.
Kaybolurken gecenin yýldýzlarý,
Kýr çiçeði gösteriverdi rengini.
Gece çaldým bana uyku tutturmayan þarkýlarý,
Bu gün, görmek varmýþ tabiatýn ahengini.

Sevgiler filiz sarmýþ kalbimde,
Gece hayran olmuþtum ay halesine.
Þimdi ise güneþin doðan kýzýl rengine,
Sordum.! Geceden yorgun beynime,
Hangisi daha güzel diye.
Acý bir tebessüm yükledi yüzüme,
Dedi ki:
hepsi güzel,
Sen bak kendine.

Ne kadar zormuþ.? Ýnsan olmak,
Daha zoru kendisini manasýz sanmak.
Kendinle hakikat arasýnda kalmak,
Bir anlýkta olsa tefekküre dalmak,
Gerisi sadece bir çelik çomak.
Ressamýn tablosuna temaþa ile bakmak,
Sana mý kaldý? onda,bunda kusur bulmak,
Kendine gel.! ! !
Ey nefs denen tersi dönmüþ ahmak..

Kibir gövdemin(mona liza) tablosu,
Beynimde bir ritmik tamtamlar bandosu.
Hasislik duygularýn en soysuzu,
Hýrs: aç gözlerin boylu poslusu,
Tamahkârlýk: hayallerin soylusu,
Þeytan; bunlarýn yanýnda posta kutusu..

Karýþtýr þu çayý þeker erisin,
Avut kendini sen bunlardan berisin.?
Þu yazdýðýn þiirin neresindesin,
Öyle san sen budala, nefsi emaredesin.
Ölünce açýlacak gözün þimdi açýlsýn,
Ey batýl. Hakikat gibi bendesin.
Açýlsýn da ölmemek neymiþ öðrensin.

Bir sabah vakti kendimle hasbýhal,
Ey aþk.! Ey sevda.! Bu ne hal,?
Gökte ne yýldýz kaldý ne hilal,
Demek ki tek maþuk ’O’ ZÜL CELAL...

Jale KESKÝN
Sosyal Medyada Paylaşın: