'herkes gibi'

ilgimi çekmiyor, ilgimi
ilgimi kaybedeli çok oldu
aslýnda ilgimi ve dahi demek istiyordum
ukala sustasýnda birkaç kelam edip
ayrýlan kim varsa armaðan ulunmalýydý
bir þey vardý
kuru eller, basit eski yeþil palto, saçlar
üþüyen pantolondan baþka bir þey
bir kadýn;
uzun, upuzun bir yüzü, burnu, aðzý
ben olmadan önce vardý

dün Ýstanbul’du
ben onu yorgun ve pasaklý bildim
yakýþýrdý arasokaklarýn karanlýðý
þarabýný döküp yumuþak göðsüne
sokak sokak dolaþtýðýný söylemiþti
hava sýcak olmalýydý, mevsim yaz
insanlar onu o halde görmüþlerdi
ne ilkti þarabýný göðsüne döken
ne de son olacaktý kýrmýzýya boyanmýþ
yürüdükçe utandý, utandýkça ayýldý
bir asýr önce geçmiþ gibi anlatýrdý
baþýna gelmiþ ne varsa; önce adamlar kýllý
sonra þiir türkü, yaþýndan büyük sevdalar
mikrofon tutan kirli mi kirli eller
dudak bile kabul etmiyordu güzel olaný
tükürür gibi küfretti, küfreder gibi sevdi

elleri kuruydu
saçlarý uzun, upuzundu
biliyordum, o gün Ýstanbul’du

kýsa zamanda görüþmek üzere ayrýldýk
iskelede onlarca insan arasýnda bir ben
bir de gitarcý komik kaçýyordu
yadýrganasý bir yüz benimdi cama akseden
bir de gitarcý
gitarcý yine de çalýp söylemeyi öðrenmiþti
vapur gitarcýnýn aðlak sesiyle yol alýyordu
deniz tuzlu mu tuzlu, yaðmur ha yaðacak
mutsuzluðu yaþayacaksýn geçiyordu þarkýda
bir benim sesim kýsýldý, bir gitarcýnýn
bir þiþe þarap parasý toplayamadý þapkasý
þikayet etmeden indi herkes,
önce ben indim
ben terk ettim onu
kuru ellerini, uzun, upuzun saçlarýný
eski yeþil paltolu,
yumuþak göðsünde üzüm ezmiþ kadýný

sonra ne denirdi?
harflerin sýrasýný unutsam da bir harf
baþka üç harf bulup nefes aldý
hatýrladým da, hatýrlarým da
Ýstanbul’du, uzundu
büyük ünlüye uymaz, þýmarýktý
jiletle ayýrdým parmaklarýný
onlarda uzun, her þey yavaþ yavaþ uzadý
kan doldu sinir uçlarýna
günün her bir saati haber alýnmýþ
ela gözler þuh bir kahredici gülüþü
uzun kahverengi bir paltonun iç cebine
fark etmeden, kendisi bile bilmeden
sýkýþtýrýp gözden kayboldu

bir öykü okuduk giderken
bir romaný aylarca okþadý
’herkes gibi safa bey’ aramýzdaydý
sonya bir o kadar da nazik sayýlýrdý
bir müzik þehirleri, denizleri sardý
aramýzdaydý, ilgimi kaybetmeden az önce
yaþýyordu çocuklar ölmeden
bahçede turuncu mýsýr adamlar
balkabaðýna dönüþen nezaket ziyareti
çok yakýndan tanýyordum bu lehçeyi
ilgiyle son nefesini çekip býrakýrken
iyi dileklerle son buluyordu novella

o günden sonra geriye kalan her neyse
dün, gün veyahut ölüm
daha iyi olmayý beceremedi gönlüm
gün be gün nefes alan harflerin
kuruyan yapraklar misali yitiþini seyrettim
yeniden doðmak ilticadýr diyen
mülteci kýlýklý medeni hukuk soytarýsý
basit eðlencelere meze Müzeyyen’di
ihtimal o ki, o günden sonra anladým
mutsuzluðu öðretendi, önce çok sevilen
o günden sonra geriye kalan
ne savaþtý ne de ihsaný lakýrdý barýþ
herkes gibi safa bey oldum sokak sokak
ne aradýðýmý bile bilmeden arýyordum
omzumda üç günlük hamamböceði
kaidesi istisna bir öpücüðü hayatýn


cansýz bir martýyý okþadým
bir kedi doyurdum akþamüstü
bir köpek seveyim dedim, kaçtý gerisin geri
bir kez daha seveyim dedim
bir kez daha seni seveyim
unutmadan önce son asýr gözlerini
tasalý bakýþlarýndan çýkarýp acýyý
unutmadan son dünya savaþý gibi yok ediþini
bir kez daha sevmek için,
o gün Ýstanbul’da razý gelmiþti buna
yakmadan sana alýnmýþ tiyatro biletini
kýrmadan uzun, upuzun sessizliðini
incitmeden dalý, gülü...
ah ne diyorum, komik oluyorum
krematoryum inþaa ettikleri gün memlekette
hâlâ unutmamýþsan herkes gibi safa beyi
ve aklýndaysa romanýn kalýnca ilk cildi
savaþmadan, barýþmadan
ilgimi kaybedeli beni
asla hatýrlama ilk gün gibi


bugün Ýstanbul,
kahretsin ki hâlâ çok güzelsin
þarabý, parmaklarý,
yumuþak göðsünde uzanmýþ
üzüm koparan çocuklarý
çoktandýr yazmadým sana ait olaný
söz veriyorum þu konuda
ne küfreder ne de tükürürüm
adýnla baþladýðým sevdayý

herkes gibi ben,
beyi birazcýk uzun kalýyordu



Sosyal Medyada Paylaşın: