Binbir haykýrýþ dolanýyor yine eteklerime.. Sonra binbir toprak tutuyor da bileklerimden, Doluyor sarmaþýðýný gönlümün mabedine kadar. Eminim bir yerlerde her gün güneþlerim doðuyor, Ama ben daha doðduklarýný göremeden, Ben daha güneþleri içime çekemeden, Karanlýk düþler her an hülyalarýmý batýrýyor. Küçük bedenimin büyük ruhu, Ufalanýyor gözlerimin önünde.. Ruhumun sayýsýz parçasý, Feryat ediyor her yerde, Kimse duymuyor.. Kimse duymak istemiyor...
Tanrým, geleceksen gel artýk, Dayanamýyorum!...
Hayallerime sarýlýyorum zaman zaman, Tutuyorum umutlarýmý her yandan. Gülümseme biriktiriyorum meselâ içimde, Ki ihtiyacýmýz olduðunda dopdolu gülümseyelim diye. Tam ulaþtýðýmý sanýyorum kemâlât makamýna, Sonra buluyorum kendimi uçurumun en kenarýnda. Ayaðým sendelerken zemheri bir yamaçta. Ýzliyor beni çirkinliðin nirvanasý binbir göz. Ölümüme hasret mânâlar savuruyor binbir siyahi söz. Gözlerimden akarken kahýr dolu kanlar, Ýzleyen gözlerden akýyor kana bulanmýþ kahkahalar. Sanki eller itiyor beni sevinçle boþluða, Sanki yüzler dönüyor sýrtýný umuda/vicdana/insanlýða..
Tanrým, elimi tutacaksan tut artýk, Düþüyorum!...
Yaz denen mevsimin en koyusunda, Ve hatta kalbimin güneþi’nin en sýcaðýnda, Tüm hücrelerin donup imdat zikrine durmasý gibi hayat.. Ýnsan türlü türlü güneþ doðuruyor da rahminden, Sonra tek tek öldürüldüklerini izliyor atýldýðý cehennemden. Ben hangi cehennemdeyim, Ateþin hangi renginde hapisim, Bilmiyorum.. Ruhumu kaç el yaktý, Hangi vicdansýzlar kelebeklerimi sattý, Saymýyorum.. Mabedimde bir baþýma duvarlar örüyorum.. Mabedimde bir baþýma yanlýzlýk türküsü çýðýrýyorum...
Tanrým, bana sarýlacaksan sarýl artýk, Üþüyorum!...
Çanlar kimin için çalýyor? Göremediðim tüm ýþýklar nerede doðuyor? Ateþten gömleði kaç insan giyiyor? Karanlýktan önceki yaz’ý kaç kiþi hatýrlýyor? Garp cephesinde neden hiç yeni bir þey olmuyor? Boyalý kuþ’un çýðlýðýný kaç vicdansýz duyuyor? Sineklerin Tanrýsý kaç sene yaþýyor? Malala’nýn yetiþtirdiði çiçeklere kaç zebani kezzap atýyor? Bazý insanlar neden daha baþarýlý oluyor? Yüzyýllýk yanlýzlýðý neden kimse bozmuyor? Kayýp zamanýn izinde kaç ruh kendini öldürüyor? Bülbülü öldürmeye kaç sýrtlan niyet ediyor? Ve gecenin son yolculuðu saat kaçta baþlýyor?
Tanrým, huzur vereceksen ver artýk, Boðuluyorum!...
Bilir misin þu hayatta kaç hayat hayatsýz! Bilir misin þu dünyada kaç dünya zamansýz! Gün be gün çalýnýyor burada sevdalar, An be an kavruluyor her yerde ülkesini yitirmiþ kuþlar.. Ýnsan her sabah yeni bir kelime türetiyor, Ve her akþam o kelimeyi yerin en karanlýðýna gömüyor. Ýçinden o kelimenin ardýndan su dökmek gelse de, Dökülen tek þey, âh ve yakarýþ oluyor.. Bitmiyor yüreðin zelzelesi, Dinmiyor mabette yýkýlan evlerin sesi. Pazartesileri, direniþ türküleri yazýlýyor bu ülkede, Saat pazarý gösterince, direniþin selâsý okunuyor her cehennemde. Yani her hafta ayný film gösterime giriyor yaþayan ölüler rehberinde...