Tekrarý yok ki bu yaþamýn ölüm gibi gidiþin iþte Gözyaþýmdan geçtim de gözlerimin feryadýný silemiyorum Hangi vakit ’’dua’’ diye düþsen dilime Bir garip yalnýzlýk çöküyor içime Ellerim gitmiyor ki yüreðimden seni silmeye
Düþünüyorum bazen Kýrgýnlýðým belki geçer de kýzgýnlýðýma ne çare Oysa uzaklarý yakýn ederdi sevdam Ben senin siyahýný hep beyaz diye sevdim Ondandýr! Hayat bana hiç sevmediðim ayrýlýk þiirleri ezberletir durur
Kendi halimde bir garip haldeyim þu aralar Hangi fermana ölüm diye yazsam adýmý Kim bilir! zamaný var diye geri döner Sorsalar nasýlým diye? Bilmezler kimseler Ayakta durmaya mecali olmayan biriyim iþte Ayný cümleye gebeyim iþte Kan aðlayan içimle sorarsan beni ’’iyiyim iþte’’
Üþüdüðümde camlarý kapatmýyorum artýk Kendime yoklukta sevmeyi görmeden özlemeyi öðrettim artýk Kendi kendime tekrarladýðým bir kaç tümcenin dýþýnda Kabullendiðim her vurgunu aþktan saymýyorum artýk Zaferini sana býraktým bu aþkýn Vebalimi taþýyabilirsen yolun açýk olsun sevgili
Hiç bir þey yolunda gitmezken gidiþini unutmadým Mesela; bir yaðmur vaktine sýðdýrdýðýn ayrýlýðý Mesela; ansýzýn kalbimin ortasýna yaktýðýn o yangýný Aðlayarak uykuya daldýðým o karanlýk sabahý olmayan geceleri Her þiirime bir hüzün gölgesi gibi çöktüðün kanadý kýrýk öykümü Yani seni, seni anlatan her þeyi Unutmadým
Kýsa öyküler yazmýyorum artýk sana Nasýl olsa duymayacaksýn sessiz derin çýðlýklarýmý Anlýndan öptüðüm kocaman bir ayrýlýk var Yüreðimin hakkýný býraktým mahþeri mizana Ýçimde ki deli çocuk çoktan yazýldý bir musalla taþýna Artýk gelsen de bir gelmesen de bir
Þimdi aðýr konuþma dersen bana Bildiklerim bana yeter Sen Sustuklarýma say.