zamaný neresinden vurayým
hadi sen söyle
güneþi nasýl tersinden doðdurayým
yýldýzlarý nasýl üzerine yeniden yaðdýrayým
ve nasýl un ufak olmuþ yüreðimi
yeniden s a n a baðlayayým
hangi yöne essin rüzgarlar
hangi denize býrakayým
kirlenmiþ umutlarýmý
ellerimle boðduðum sevdamý
nerde d i r i l t e y i m
þimdi
hangi çýkmaz adres de
kendimi kaybedeyim
terhisimi çoktan aldým senden
ardýmdan izini sil demiþsin ya
g ö n l ü n e
þimdi hangi gönülde aðlayayým
s e n s ö y l e
taþkýn bir selim çaðladýkça kýyýya vuran
amansýz dertlerimin içinde yok ki
sýðýnacaðým bir liman
düþündükçe halden anlamaz yüreðim
sefilliðinde per periþan
bir avuç dolusu kýrýklar yokluðunu
soluduðum her günde
ayaklarýma sorgusuzca dolandýlar
þimdi nerde soluklanayým
sen s ö y l e
sil yazgýmý dedim yýllara
s i l m e d i l e r
alýn götürün bendeki onu dedim
yok dediler
dört mevsimden sonbahara dedim ki
sen bari son/bahar ol dedim
insan en son baharda ölür dediler
ben baharýmý yitirdim
þimdi kimden ne dileneyim
s e n söyle
kaçamadým kaderden silemedim yazýlaný
hani herkes kendi kaderini yaþarmýþ ya
yazamadým ben hayatýmýn geri kalanýný
noktalarýmda takýlý kaldým da
baþlangýcýma bir virgül bile atamadým
y a n i h e p
senden de payýmý alýp yerimde saydým
ben hep gülü dikeni ile sevdim
geceyi sessiz nöbetlerimde
bilindik matemiyle bekledim
sabaha kimseler görmeden hep
gün/aydýn diyende bendim
b a k
þimdi bomboþ ellerim
gözlerim yine ayný pencerede
ayný köþeye seyirlik etmekte
son bir çýðlýk daha atýyorum güne
duyulmayan sesimle
yürüyorum bilmediðim uzaklara
yeniden düþer miyim
hadi sen söyle
s
e
n
s
ö
y
l
e