aklýma geldi korkularýn titreyen dizlerin ,ürkek gözlerin çocuk yüreðin, soðuk vurmuþ bedenin, yerin altý karanlýk derin sessiz sabahýn ayazý, ve yýkýlmýþ evin, daha ne çok siyahlýk vardý sen nasýl dayandýn suya býrakýlan yaprak gibi elsiz dilsiz kimsesiz bir an sarsýntý habersiz darmadaðýn oldu bina oyuncaklarýn , kitaplarýn resimlerinin hepsi , evet hepsi savrulup daðýldýlar toz bulutu içinde gözlerini kapattýn çocuk gözlerin dayanamaz açtýn kapattýn saniyeler , saatlerce 91 saat olmuþtu Ayda çocuk umut her zaman umut vardý nasýl bekledin ýþýðý aðlayarak mý ,acýkarak mý ,üþüyerek mi hangisi sendin Ayda çocuk hangisi ? binalar þehirler sarsýldý evler erimiþ maden gibi kayýp gidiyordu deprem oluyordu sen çocuk nasýl dayanýyordun yýkýntýlar altýnda seni kim sað tutuyordu 91 saat geçmiþ orada seni kim oyalýyordu attýðýn çýðlýklar sonuçsuzdu saatlerce sonra , sonra , çok sonrasýnda bir ses beton yýðýnlarý arasýnda senin sesindi bu sese doðru geldi kurtarýcýlar cesur ,gülümseyen,çocuk güzelliði orada buldular seni sen orada bir çiçektin deprem çiçeði...
mustafa kaya 03.11.2020 / çengelköy
Sosyal Medyada Paylaşın:
e.mustafa kaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.