Yüzünde sonbahar gülümsemesiyle bir kadýn balkona çýktý Elinde yarýsý tükenmiþ cigarasýyla bir kadýn ! Elinde elleri vardý Kýrýk ayna sokaðýndaki kadýndý,aðlýyordu Radyoda iþte o bildik þarký çalýyordu O balkondayken ne çok perde aralanýyordu Adý bazen Nebahat oluyordu,bazen Ünzile,bazen Latife Þarkýydý kadýndý hiç söylenmemiþti
Zamanýn içine saklý bir an, bir aný olmalýydý seni düþünüþüm Sessiz düþler paranoyasý Muammalý sözler arasýnda sessiz bir þarký
Bensizliðin saðanaðýnda ölüyor olmalýydý bir adam Duruyor olmalýydý. O yaðmur fýrtýnasýnda Gözleri kan çanaðý Gitmek istemek Gidememek O’ndan bana yadigâr kalýyordu Þiir gereði !
-Uyan artýk sabah öldü diye seslendi annem! Yýldýzlarýn uzaklýðý yüreðimi ürpertirken Ölümün ýþýðýnda sahte bir tanrý gülümsüyordu.
Yüzüm gibiydi !
4 Kasým 2014 /sinope G. A.
Sosyal Medyada Paylaşın:
mimoza2023 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.