Ruhu Çocuk Adam

Tutuna tutuna yürümeyi öðrenirken vazgeçtim,
Düþtüðüm yerden kalkmaktan.

Düþe kalka alýþýrsýn,
Düþe kalka büyürsün, diyenleri duydukça,
Korkar oldum büyümekten.

Hep çocuk kalmak istedim,
Acýyan sadece düþtüðüm için
Dizlerim olsun istedim.

Ve elleri baðrýnda,
Aþk acýsý,
Ayrýlýk sancýlarý çekenleri gördükçe,
Daha çok korktum.
Büyüyüp aþk acýsý,
Ayrýlýk sancýsý çekmekten.

Beni seven, düþtüðümde dizlerimi öpen,
Gözlerimdeki yaþlarý silen,
Annem olsun istedim.

Büyürsem aþýk olacaktým büyüklerim gibi.
Sonrasýnda getireceði acýdan habersiz.
Ýlk baþlarda mutluluða gülecektim.

Ýçimden bir türlü gitmeyen
Bir türlü bitmeyen,
Aþkýn yerini alan nefretle tanýþacaktým.
Sonra her þeyi bildiðini iddia eden herkesten,
Onun ve senin hakkýnda konuþan herkesten,
Ondan nefret ettiðim gibi nefret edecektim.

Büyüyecektim, korkularýmla yüzleþecektim.
Belki alýþacaktým,
Belki de ilk düþtüðüm gün gibi vazgeçecektim.

Büyük adam olamayacaktým belki,
Kimse adýmý da bilmeyecekti,,
Ben annesinin dizlerini öptüðü
Bedeni büyük,
Ruhu çocuk adam kalacaktým.
Sosyal Medyada Paylaşın: