hoyrat zamanýn eprimiþ kollarýnda ýþýðý sönmüþ ýssýz bir deniz feneriyim herkesten uzakta,bir baþýma ömür dönencesinde ne yana dönsem kendime çarpýyorum
kör karanlýk bir gecede karmaþýk duygular içinde gidip geliyorum... mevsim sonbahar içimde umutsuz güz duygusu yaralarýmýz buz kesiði býçak sýrtýnda bir hoþgörü çatlamýþ sabýr taþý kýrýk,acý bir gülümseyiþ iflah olmaz bir yürek
geceye feri sönmüþ gözler damgasýný vuruyor katmerleþen dilsiz acýlar yaþanýyor derinden her þey nasýlda hýzla deðiþiyor zamanla her þey eskiyor eksiliyor hiç durmadan... sevgiler eskiyor,özlemler eskiyor hayaller eskiyor,biz eskiyoruz
düþe kalka öðreniyoruz hayatý gitgide tüketiyor,yitiriyoruz ne varsa sevgileri,hayalleri,ümitleri... bazen deðmeyecek insanlara boþuna nefes tüketiyoruz bazen de kýsýr bir döngü içinde kendimizi,özümüzü tüketiyoruz aðýr bedeller ödüyoruz ziyadesiyle gözden düþenler de cabasý
bu son fasýlda bildik kaygýlar içindeyim hiç tadým tuzum yok yýkýlan paramparça hayallerim darmadaðýn bir enkaz yýðýný güleç çocuk yüzüm kaç bahar yaþadý da sonbahar,kýþ þimdi
hep acemisi oldum ben bu hayatýn herkesi kendim gibi sandým kim bilir kaç kez aldandým kandým,yandým,dayandým
bir gün daha eksilirken ömürden neler neler geçti gözümün önünden hem cenneti,hem de cehennemi yaþadýðýmýz hayat denilen bu mekanda içimden bir ses bana yabancý yabancý diye sesleniyor aþina yabancýlar diyarýnda bende durmaksýzýn gidiyorum
AYLA CERMEN TÜFEKÇÝ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ay.ışığı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.