ANNE...
Sözcüklerim acý ve ekþi bu aralar
Yüzümü buruþturduðum kimi zaman
Oysaki sözcükler benim ilk ve son aþkým
Bazen tozutan ruhum
Bazen tozu dumana kattýðým
Ýlla ki düze çýkan da hele ki sensen
Elimi tutan Rabbimin nezdinde
Önce Allah sonra sen, annem.
Kanamalý bir günün gövdesi delik deþik
Matemin zuhur ettiði bir Ekim vakti
Göðe attýðým her çentik ilk sýrada
Kendimi yuhaladýðým yýrtýk bir sayfa belki de
Kýzýp kýzýp kendime, kaçýþtýðým
Mozaiðim ve manzaram ve mimari iken
Bunca yenilginin tesir ettiði ilk bülten
Elbet alt yazý geçen yüreðim
Ýçimde atan, anne diye diye.
Varlýðým ve sandukam
Varlýksýzlýðýma delalet tüm yapmadýklarým, yapamadýklarým
Dilimlediðim ekmeðin rahmeti
Öpüp baþýma koyduðum kutsal kitap
Ve ellerin elbet mis kokan
Nur yüzünde çizgiler
En çok gözlerinle gülen ilk insan
Elbet ilk gördüðüm yine sen
Görmediðim gün de uzak olsun benden.
Lacivert gecenin tarhýnda bir seyyah kelimeyim
Bir o kadar sýfatlar addedilen
Ýsmimin baþýna
Artýk kimse birbirine lanet okuyan
Bana ne, anne, demenin mealidir de hani
Söylemediðim kadar yineliyorum seni ne çok sevdiðimi.
Gözlerinde kaybolduðum tek insan
Aþkýn neferi bir yürek ki matemin de en üst katý
Doðurup seven, kol kanat geren
Küçücük bedeninde dünyalar saklý
Aþkýn muhatabý elbet sen
Hem sen deðil miydin sevgiyi, inancý ve sabrý öðreten?
Günümü b/öldüm anne:
Sen ve sen ve sen.
Öðüttüm da içimdeki mevsimi
Oysaki yel deðirmeninin ta kendisiyim ben
Hurafelere inanmayan
Bilgiyi, rahmeti, memleketini ve asaleti
Ruhunda taþýyan bir aciz kulum ki
Yetemediðim koca evren ve cümle âlem
Her neyse kýstasý yanlýþlarýn
Ýlla ki doðrularýn peþinde
Bir ferman daha yazmanýn güzelliði
Kalemin kalesinde saklý betim benzim
Beyazlýðýma melekler kadar kefilim.
Bir nüans ise dudaklarýndan dökülen
Yorgun bedenin adýmlayan rahmeti
Ezan sesinde saklý güzelliðin
Önce Rabbim sonra sen
Hazanda dahi mevsimin çaðladýðý
Kýþý bahar eden en güzel iklimsin
Sevgiye denk düþen bir nefer ki
Yoldaþý insanýn hatta insanlarýn
Ne bedeller ödedin hem bir ömür boyu.
Basireti baðlanan bir gülücükse aþarým da daðlarý
Duvarlara týrmanýr vazgeçmem de
Vazgeçmekten vazgeçtiðim gün illa ki
Ölürüm defalarca üstelik diri tutan bir yürek ki
Baþýmý her koyduðumda göðsüne
Susar da tüm sesler
Aþkýn ilacý vefanýn haþmeti
Ýbresi güven olan bir gölgede dahi saklý iken nazýn
Niyazlarýnda olmanýn verdiði huzur ve kývançla
Eremediðim hangi mertebe ise
Varsýn yok olayým uðruna öðretilerin
Seni senden öðrendiðim
Beni ben olduðum için seven tek insan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.