DUVARDA BÜYÜYEN İNCİR AĞACI

Acý çekmeye geldim dünyaya ama adabýyla acý çekmek ha!
Duvarlarý yumruklamadan, kedileri tekmelemeden,
sürüsünü kaybetmiþ yaþlý kurt gibi ulumadan,
efendi efendi derviþ oturuþunda, sessiz sessiz içine aðlayarak...

Konuþmadan durmak istedim bir duvarýn dibinde,
o kadar sessiz olmalýyým ki kediler yürümeli üzerimde.
O kadar görünmez olmalýyým ki
insanlarýn ayaklarý takýlmalý, dönüp bakmamalý… baksa da
yosunlanmaya baþlamýþ bir taþ parçasý görmeli güneþin altýnda…
sinekler bile konmaya tenezzül etmemeli lime lime elbiseme.

Bir duvarýn ortasýnda büyümek düþmüþ kader paylaþýsýndan payýma,
hak edip etmediðim önemli deðil, payým bu…
payýmýza düþeni yaþarýz sonuçta…
Issýz bir yamaçta, kayalardan kafamý uzata uzata deðil,
çimento, kum ve demir betonlarda büyümek kýsmetim.
Kibir monoksit, ego di oksit solumayý da öðrendim sonunda,
bir de yalnýz kalmayý, kendime katlanmayý…

Ýnsan en çok yalnýzlýðý yaþar, en fazla kendisiyle muhatap olur,
o nedenle, sevmekten ve sevilmekten vaz geçip
tenha olmayý öðrenmeli diye düþünüyorum.
Düþünmekle kalmýyor, bunu kendime, duvarýmdan
insanlara tepeden bakarak yaþatýyorum.
Sýkýcý olmadýðýmdan olabilir, kendimden hiç sýkýcý bulmuyorum…
Oysa herkes ne kadar da sýkýcý bulurdu beni bir zamanlar,
ne kadar ama ne kadar! Olsun!
“Sadece sýkýcý insanlar sýkýlýr” alýntýsýyla onlar hakkýnda yorum yaptým.

Yusuf güzeldi, ben nasipsizim güzellikten;
Yusuf peygamberdi, ben Sokrates’in at sineklerinden biri;
Yusuf kuyusunda meleklerle hasbihal ederdi, ben kafamdaki her biri farklý delilerle…
Yusuf dediðime bakmayýn onunla tek ortak noktamýz kuyu…
Ama o hiç sevmedi kuyusunu, ben hep sevdim;
o kýsa sürede kurtuldu köle olmak pahasýna, ben krallýðý reddettim…
kuyumu sevdiðim için çýkmayý reddettim, karanlýðýný kabul ettim…

Duvarda büyüyen bir aðacým;
yapraksýz, çiçeksiz, meyvesiz… üstelik tek baþýmayým…
Köklerim kuyunun dibinde korkak, ölmeye hazýr
-ama intihara deðecek bir þey bulamamýþ-;
dallarým egonun zirvesinde, tepeden bakmakta gelip geçene.

Ýncir aðacýndan düþen iflah olmaz, derler;
hem de bir duvarda büyümüþse.
Demeye çalýþtýðým þu:
Çýktýðým deli(li)ði bulana kadar bana bulaþmayýn,
Ben size zaten bulaþmam!..
Hatta kimse kimseye bulaþmasýn,
herkes büyüyecek bir duvar bulsun kendisine…
Böyle olmasý daha iyi olur bence.

15 Ekim 2020

Sosyal Medyada Paylaşın: