Yeryüzü sofrasý kurulduðunda Hiç düþündün mü? Sen yoktun ey hancý.
Bu sofradan senin gibi nice açlar geçti Ýnkar geldi azdý doyurmadý hiç bir þey Kendince ekti kötülük tohumlarýný Ýki metre kare topraða sahip olmak adýna Kazýdý kendi adýný yazdýrdý Soðuk mermer taþýnda Ruhuna Fatiha okunmayan.
Oysa yeryüzü tapýnak deðildi kula Ona yaþamý kutsal kýlanda Esirgemesi cömert yüce gönlünde.
Ormanlarý verdi yaðmurlar yaðdýran Umman’larý verdi ýrmaklar coþturan Ovalarý verdi güneþi ýsýtan Gecelere yýldýzlarý lamba yapan Ay ýþýðý verdi güzelliði yansýtan Aþkýyla yakan kendine yakýþan.
Kul düþünemedi... Akýl ve beyin neydi ki... Neydi kendin üstün kýlan Ah ulan! Ah... Ne þehit oldun ne de gazi.
Þimdi yaz sen yaz þiirlerini Ara tesellisini kendince oyalan Ýsmini; Aydýn’a, Þaire, Yazara çýkar Düþünme yine de sen Dünyan etrafýnda dönüyor san Külahlarý serdim önüne Kandýr sende haydi kendini.
Sosyal Medyada Paylaşın:
MÜSLÜM BAYRAM Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.