Çok eskiciydi zaman
Eskiyen ne kadar yüz varsa unuturdu
Biz bir çarþaf gibi serilmiþ gökyüzüne beyaz beyaz bakýyorduk
Ýki kardeþtik birimiz üvey
O zamanlar soðuðu sadece dondurmada severdik
Babamýz memur
Anne mandal tamircisiydi
Ýlk aþkým eve giren esmer kasketli bir hýrsýzdý
Yanlýþlýkla kalbimi çalmýþtý
Yerine de kendi kalbini unutmuþtu
Gecenin hep ayný yarýsýydý
Saat üç, karanlýðýn yarasýydý hep
Sonrakiler çok farklýydý
kalbimden baþka ne varsa çaldýlar
Silip süpürdüler kendi çöplüklerine ömrümün tozunu
Pencerelerim seni bekler
Damlardan kiremit kýrmýzýsý damlardý gökyüzüne
Çamaþýr ipleri gerilirdi balkon balkon
Beyaz kokulu bir dünya hayal ederdim
Annemin sabunlarý gibi
Çitileyince çýkar sanýrdým dünyanýn bütün kiri
Radyo da kýrýk bir þarký
Biz iki gül idik, birimiz üvey
Her mahallenin bir türküsü vardý
Bizimki "Deðmen benim gönlüme"
Yýllar gökyüzünde bir çift kanat gibi süzülüp gittiðinde
Geriye ne ses
Ne seda kaldý
Arife teyze de kelebeðe dönüþtüðünde anladým
Týrtýl kalmanýn ne denli anlamsýz olduðunu
Zaten hýsýzlarýn da eski tadý tuzu yok
Artýk ne kalbimi, ne de gözlerimin rengini çalan var
Bir tek kapýmý her gün, cam bir tokmak gibi çalýyor
-Annemin mandallarý