Gönül bahçesinin al gülleri yitip gitmiþ, nerede? Sokaklarý çýplak kalýnca taþlarý yosun baðlamýþ. Yüzünü dökmüþ avuçlarýna; bir avuntu nerede? Asýrlardýr dökülürmüþ gözyaþlarý; neden aðlarmýþ?
Söyle dil! Söyle kimler yada neler acýtmýþ, sezdin mi? Mekaný bilmez, zamaný bilmez, yabancýlýk ne bilmez. Söyle burun! Sen söyle, bir kokusu var mýymýþ, bildin mi? Asýrlardýr aranýr dururmuþ; hiç mi hiç kimse bilmez?
Ýki gözüm, sen ne dersin? Gördüðünü deyiver hele. Önce aheste aheste kapalý kapýlar açýlmýþ. Bir ay parçasý doyulmaz, dokunulmaz, kararmaz. Öyle... Asýrlardýr hasret gidilmiþ; kulak kulak duymaz mýymýþ?
Çaðrý! dedi kulak. Uzaða yakýn, zoru kolay kýlan. Uðurlayanýn ay, kapýsý örtülenin can olduðu. Bir yöneliþ, istikameti yalnýz bir yöne varýlan. Asýrlardýr yürünen, her bir sonun bir gün son bulduðu.
Mesut Tütüncüler Denizli Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.