AHÎR ZAMAN
Bu kulaklar neler duyuyor,
Insan duymaktan bile tiksiniyor.
Sanat adý altýnda neler yapýlýyor,
Hangi amaca hizmet ediyor.
Kelimeler bile bazen hafif geliyor,
Ne desen olmuyor,insan suretindekine.
Görüntü aldatmasýn sakýn seni de,
Hayvanýn alacasý dýþýnda, insanýn içinde.
Kokmuþ zihinlerde, kokmuþ fikirler,
Bozulmuþ insanlýkta, ölmüþ kalpler.
Yaþayan boyutta bir varlýk ama,
Manevi boyutta, yürüyen cenazeler.
Ey kendini insan zanneden,insan,
Sen bu dünyaya,olmaya geldin.
Maksadýn hayvan gibi yaþayýp,gitmekse,
O zaman kendine, insaným deme!
Deme ki gülmesin,bitkiler,hayvanlar,
Çünkü her varlýðýn,bir vazifesi var.
Sen kendini nasýl baþýboþ zannedersin,
insanlýk makamýna,nasýl ereceksin?
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.