zambaklar açmadan az önce kendine raylar döþeyen birini tanýdým kapýlarý çalardý sesiyle... yer üstüne gözü pek bir yüzle lakin kalbi küskün bakardý. tütün kýrardý göz çukurundan gündüz ipi gevþetir gece kül rengi sarardý aþkýna sadece aþkýna bahardý.
terasta çay yaparken içine ipek kalp karýþtýran bir Temmuz ürpertisi olarak kazýndýn aklýmýn avuçlarýna çocukluðumun haylazý kaç kez fýrladýðýmý saymadým kopuk telli saz gibi ve parmak uçlarýmdan damladý baðýrýþlar... dünyanýn bittiði yerden söküp aþký deðirmene astýlar
Sevilay Karaman
11-18/temmuz/2008 Sosyal Medyada Paylaşın:
sevil-ay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.