HAYATIN AĞIRLIĞI

Hayatýn aðýrlýðýný göremedim hiç,
Hissetim, sadece yüzüm yerlere deðince.
Düþüncelerimin tehlikeli olduðunu,
Anladým, dört duvar arasýna girince.

Özenilecek bir hayatým yoktu aslýnda.
Kolumun gücü, ellerimin tutuþundaydý ekmek.
Bana imtiyazý yoktu hiçbir varlýðýn,
Benim içindi tüm acýlar, görevimdi çekmek.

Bulamadým yaðmur damlasýndaki þefkati,
Merhameti bulamadým, gülen yüzlerde.
Demliðinde gönlümün unutulmuþ demleri,
Öðütleri paslý dillerde, anlaþýlmaz sözlerde.

Yüzüme deðen ellerde, merhametin eseri.
Gülücükleri yoktu nedense yapmacýktý her þey.
Sözlerin anlamsýzlýðý kulaklarýmýn sancýsý.
Ýyi insan olmanýn aðýrlýðý baþka bir þey.

Hayatýn aðýrlýðý olmalý kuþ tüyü gibi hafif.
“Yaþamak güzel be kardeþim!” demiþ ya Nazým.
Her aðýrlýk ezmemeli insaný söz gibi mesela.
En azýndan bir sevgiliye bir kere geçmeli nazým.

Nasýl aðýrlýðý varsa þu yaþadýðýmýz hayatýn.
Ezilmek üstüne varýlan her bir sonuç.
Bir anlýk gülüþlerimizin bile bedeli çok aðýr.
Anladým bize aðlamak ödül gülmekse suç.

Þuayip ODABAÞI
11.9.2020/Sofular




Sosyal Medyada Paylaşın: