BARIŞ

barýþ...
ne hoþ,
ne sihirli kelime;
her duyduðumda
muhteþem hayaller canlanýr zihnimde.
tarlada sabanýný tutmuþ köylü,
harman yerinde yaba sallayan kýz, gelin,
sabahýn köründe fabrikasýna koþturan iþçi,
kepeklerini kaldýran esnaf,
caminin dibinde çay ocaðýnda sohbet eden ihtiyarlar.
sonra bir yanýk ezgi duyulur harman yerinden,
gurbetteki niþanlýya, eþe, oðla-kýza yakýlmýþtýr,
’’A Ýstanbul sen bir han mýsýn’’
sabanýn baþýnda düþünür köylü emmi,
hasattan sonra oðula düðün, kýza niþan iþleri.
fabrikada tezgahýn baþýnda terliyordur iþçi babam,
büyük þehirdeki öðrenci oðluna göndereceði paranýn derdinde.
düþünür esnaf arkadaþ toptancýnýn ödemesini.
evler de yemek telaþý,
sokaklar parklar çocuk çýðlýðý,
köþe baþýnda yavuklusunu bekliyordur bir yeni yetme,
gümbür gümbürdür yüreði görünce sevgiliyi.
pembe bir loþluk doldurur taze yüzü,
köþe baþýnda bekleyenini fark edince genç kýzýn.
barýþ....
ne hoþ,
ne sihirli kelime.
dalýp gitmiþken hayaller peþinde,
ya bir el,
ya bir ses,
ya da bir haber bitirir her þeyi.
artýk, bir ana,
bir eþ,
bir niþanlý
ve evlatlar aðlýyordur kabristan yerinde.
vurulmuþtur gencecik bedenler, emmiler, teyzeler
hatta,
hatta bebeler.
ya bir bomba patlamýþtýr çöp poþetinde,
ya da kalleþ tuzaklar kurulmuþtur her köþede.
kan kokusu doldurur genzimi, kýzýla boyanýr dünya,
ve kararýr aniden zifir gibi.
tekrar durulduðunda ortam,
bir garip hal ortaya çýkar....
bombayý koyanlar,
tetiði çekenler bile barýþ der...
yitirmiþtir sihrini o kelime,
kirlenmiþtir çünkü kanlý ellerin sahibi dillerde.
Sosyal Medyada Paylaşın: