Ýnsan yüreðinin yalnýzlýðýnda büyür Pek zor geçer yalnýzlýk, büyüdükçe insan. Vasfýný yitirmiþ tren istasyonu yalnýzlýðýnda Anlatýlacak ne çok söz birikir avuçlarýmýzda Zaman; gençlik yýllarýnda kaçýrýlmýþ kuþ misali. Bir vakitler vagon dolusu i mgeyi, belleðimde taþýrdým. Þimdi; umutsuzluk zihnimi öldürüyor. Vagonlar uzaklaþarak gitti nefesimde Ne zormuþ insan kalmak Susuyorum, ne desem boþ. Zümrüdüanka deðiliz ki küllerimizden doðalým Lavanta kokulu sevdalar yok artýk Umutsuzluk vadisinde hazin yalnýzlýk havasý Deli gibi uyku akýyor gözümde, yüreðim kan revan Elimde Marx Çantamda Ahmed Arif Ýçimde tüm iyi niyetli insanlarla ittifak var Ve Seversin diye sana aldýðým Nazýmýn þiirlerine baþýmý yaslýyorum.
2 Eylül 2020 Hüseyin Taþdemir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüseyin TAŞDEMİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.